Het is bij het opstaan al een stuk warmer dan gister. De weermannen hebben ook het beste voor met deze dag en ik vertrek om 10 uur met een dun overjasje aan. Na gister noordelijk te zijn gereden, ga ik vandaag naar het zuiden.

Al snel merk ik dat de bewegwijzering hier een stuk minder is. Ook de wegen zijn niet je van het. Het is een kwestie van goed opletten voor kuilen en andere obstakels.

Maar het lekkere fietsweer vergoedt veel. Met een gezapig tempo rijd ik door landerijen die 's zomers ongetwijfeld afwisselend zullen zijn, maar er nu een beetje kaal bijleggen. Het spoor oversteken is geen obstakel, de weg er naar toe zit vol kuilen.

Door de minieme bewegwijzering rijd ik al na een kilometer of twintig fout. Ik kijk tegen een weg op en boven aan ligt het dorpje Mont-Saint-Sulpice. Het is bijna een Ardense ghelling, zo'n anderhalve kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van net boven de 5%. Maar ik kom fietsend boven en draai daar het orp in richting afdaling. Een leuek landweg, tenminste volgens de kaart, blijkt na een paar honderd meter niet meer an een pad te zijn.

Een stevige afdaling langs de rand van de weg, want daar is nog het beste te rijden. Soms gedwongen oversteken omdat de kant waar ik rijd opeens vol gaten of bezaaid met grind is. Ik voel me meer een veldrijder dan een toerfietser, maar in een stevig tempo neem ik deze afdalingshindernis.

De weg blijft glooiend, maar tot aan Montigny-la-Resle is het niet spectaculair. Als ik net het dorp uit ben begint heel geniepig een beklimming. En tot overmaat van ramp een verschrikking van een weg.

Halverweg de klim draai ik een andere weg op. Het geniepige houdt op, de weg wordt beter, maar de klim steiler. Als ik de top bereik ben ik op het hoogste punt van mijn route. In een wervelende afdaling tussen de wijngaarden door zoef ik naar beneden. Ok, de hellingen zijn vandaag dan wel stijler, maar de afdalingen ook en dat heerlijke daalgevoel geeft de fietser het ware klimplezier.

Aan de voet van de afdaling kom ik in eht plaatsje Villy en hier besluit ik van mijn vooraf geplande route af te wijken. Ik rust even uit bij de Seine en verbaas me erover dat dit kleine stroompje zal uitgroeien tot de rivier die Parijs in tweeën deelt.

 

Vanaf Maligny daalt de weg eerste ene heel stuk, maar zodar ik de N77 opdraai begint de weg weer te stijgen. De klim is lang, maar miet stijl en zo rijd ik even later Saint Florentin binnen. Helaas is deze mooie stad op een heuvel gelegen en moet ik aan de andere kant van de stad zijn, dus stevig klimmen maar weer. Door het centrum heen via kleine steile straatjes.

Als ik de stad uitrijd verwacht ik eigenlijk wel weer even dalen, maar ik moet eerst nog verder omhoog. Hierna nog een fikse afdaling, nog één keer rechtsaf en me af laten zakken naar Champlost.

Maar hier wacht nog een laatste stevige, maar korte klim, die ik vrolijk neem. Het laatste stuk uitrijden naar het Bed & Breakfast, waar ik nog douche, een kop koffie drink en in de auto stap op weg naar Nederland.

Ik heb volop genoten van deze zonnige fietsdag. Het dunne jasje was zelfs iets te warm.

Zoals hierboven te zien is waren de klimmetjes vandaag wat venijniger. 40 km minder gefietst maar iets meer (615) hoogtemeters gemaakt.