Dat is eens maar nooit meer!!!!
Protesterende knieën, beurse handen, een geïrriteerd zitvlak, pijnlijke ellebogen en een hoofd dat een paar uur tussen mijn schouders heeft gestuiterd. En... veel te veel deelnemers Met andere woorden: een ware martelgang.

Het begint deze zaterdagochtend al vroeg: 5 uur. De wekker??? Ja, ik moet er uit, want ik ga vandaag naar Vlaanderen om Vlaanderens Mooiste te rijden. Hier heb ik echt lang naar uitgezien en ik stap dan ook monter mijn bed uit. Ik heb gisteravond alles klaargemaakt, dus na een kopje koffie en een broodje kan ik vertrekken. Om kwart over acht draai ik op de fiets het startterrein van de ronde op. Het is een megadrukte (later hoor ik op de TV dat er 19.000 deelnemers zijn).

De tocht begint rustig. Ik zoek mijn plaats in een goede groep en laat mij als vanzelf meevoeren naar de eerste kuitenbrekers van de dag. Na 24 kilometer teisteren de eerste kasseien mijn wielen. Na de eerste strook van 4 km ben ik nog optimistisch, maar o, wat vergis ik me.

Na zo'n 30 km duikt de eerste helling op, 10 kilometer later de tweede. Die eerste hellinkjes zijn nog wel te verteren, al begin ik de eerste tekenen van verval te vertonen. Maar gelukkig is de eerste controlepost een feit. In een grote hal van een vervoersbedrijf is een uitgiftepunt voor allerlei lekkers ingericht. Ik drink wat, merk te laat dat het Isostar is (later bezuur ik dat letterlijk en figuulijk), eet wat en praat wat met een welshman, die van de tocht geniet. Buiten spreek ik wat clubgenoten van Avanti en ik vervolg de route.

Het eerste stuk na de bevoorrading gaat uitstekend. Op een gegeven moment zie ik zelfs mijn clubgenoten weer voor me en net als ik naar ze wil opschuiven, word ik getroggen door de eerste echte hufter van de dag: De OUDE KWAREMONT. Met veel puffen en hijgen kom ik nog boven en in de afdaling is het genieten. Met zo'n 50-55 km per uur dender ik op het grote verzet naar beneden. Opeens staat een pijl naar rechts met de aankondiging voor een helling. Terugschakelen naar een klein verzet. Overgangen die een normale zuid-hollandse toerfietser niet zo vaak meemaakt. Wonder boven wonder overleef ik de eerste meters van de PATERSBERG, maar als bijna iedereen om mij heen loopt kan ik mij weg fietsend niet vinden en moet ook ik eraf. Boven aangekomen bekijk ik het slagveld en zie ik later op de foto dat er inderdaad bijna niemand fietsend boven komt.

Vanaf dit moment krijgt mijn lichaam geen moment rust. Schokkend over kasseien, zowel in de klim als in de afdaling vragen een constante spanning van de spieren.
Waar mogelijk zoek ik mijn weg door de goot of de verharde berm.
Waar onmogelijk loop ik (en met mij velen) delen van hellingen omhoog.
Waar ik weet dat Ninove rechtdoor is, buigt de route naar links af.
Het liefste zou ik nu doorrijden, maar de cafetaria op de hoek trekt mijn aandacht en ik neem een lange pauze. Ik drink wat en ik eet wat en inwendig morrend en vloekend vervolg ik mijn weg.

Even later rijd ik onder een spandoek met 50 (km nog te gaan) erop door. Ik weet dat de controlepost eraan komt, maar eerst nog de BERENDRIES, nog zo'n heroïsche naam uit de wielerwereld. Als ik omhoog ploeter krijg ik meer en meer waardering voor de profs die op dit soort hellinkjes nog versnellen. De volgende dag bij de live-uitzending van de Ronde zie ik dat er gelukkig ook profs zijn die moeite met deze dwergen hebben.

De bevoorrading is bij de brandweer van Brakel en samen met een vrijwilliger verbaas ik me over het feit dat er zoveel rijders zijn die niet de moeite nemen hun afval in de daarvoor bestemde bakken te deponeren. Het is echt een zwijnenstal daar. De man vertelt mij dat de organisatie dit jaar niet terug mocht komen bij de controlepost van vorig jaar, een klooster, vanwege de rotzooi die was achtergelaten.

Nog maar vijf hellingen te gaan. Gelukkig liggen de puisten nu wat verder uit elkaar zodat ik voor het eerst vandaag het gevoel heb dat ik wat kan herstellen op de fiets. De VALKENBERG, TENBOSSE en EIKENMOLEN worden alledrie met meer of minder moeite genomen.

Gelukkig ligt de climax van de tocht aan het einde. Al 10 km voor ik eraan il denken vestigen de routewijzers langs de kant mijn aandacht op de Kapelmuur. Als ik uiteindelijk Geraardsbergen binnen rijd en de klim van de muur begin zie ik al snel het nutteloze van deze klim per fiest in. De zoveelste keer van de dag ben ik blij met de keuze van mijn schoenen. Boven op de muur ligt een kapel en veel renners komen daar lopend aan of stappen af om even te genieten van hun prestatie. Het is hier niet alleen druk met fietsers, maar er staan ook rijen dik publiek.

 

Hierna nog één klim. een medewandelaar vertelt me dat het een vals plat geasfalteerde aanloop is naar de Bosberg, maar het laatste stuk is stijl en met kasseien. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet weten, maar het helpt me uiteindelijk wel de helling in te schatten. Boven op de Bosberg praat ik even met een toeschouwer, die zelf ook fietst, maar ook de zin van deze tocht (zelf doen) niet helemaal ziet. Ik ben klaar voor de laatste 10 km. Vooral dalend, geen echte kasseien meer en een finishpassage onder het officiële wedstrijddoek. Daarna nog een paar kilometer naar het start- en anakomstterrein. Een T-shirt halen, patat eten, even rondkijken, naar de auto (waar blijkt dat ik ondanks de geplande 140 km er toch 150 heb gereden) en dan weer naar huis.

Als ik in Ter Aar uit de auto wil stappen wordt de ellende van de dag pijnlijk voelbaar. Ik word getroffen door een echte krampaanval in het dijbeen. Gelukkig ben ik thuis!

 

1. Molenberg	2. Wolvenberg	3. Oude-Kwaremont	4. Patersberg
5. Koppenberg	6. Steenbeekdries	7. Taaienberg	8. Eikenberg
9. Varent	10. Leberg	11. Berendries	12. Valkenberg
13. Tenbosse	14. Eikenmolen	15. Muur-Kapelmuur	16. Bosberg