Na een drukke week met op school met voorstellingen (was weer helemaal top) reed ik vrijdagmiddag om 5 uur weg van huis richting Limburg om vier uur later aan te komen bij een oude boerderij waar ik verwelkomd werd door een excentrieke schilder die mij een kleine maar degelijke kamer wees.
Na een kop koffie zocht ik mijn bed op en viel snel in slaap.

Om 6 uur gaat de wekker. Ik douche en ga naar beneden voor een ontbijt. De oude baas houdt mij gezelschap en kletst honderduit. Na veel bruin brood, een eitje en koffie stap ik in de auto richting Valkenburg. Onderweg kom ik de eerste fietsers tegen. Ik parkeer mijn auto en als ik uitstap stopt er een auto naast mij. Als de bestuurder uitstapt vraagt hij: 'Ben jij niet Theo Roos?'. Ik moet dat natuurlijk bekennen en verbaas me over de kleinheid van de wereld dat ik hier iemand tegen kom met wie ik vroeger samen op één camping stond; in Oost-Graftdijk nog wel.

Bij de start staan Meike en Ruud al op mij te wachten en na nog op anderen te hebben gewacht vertrekken we uiteindelijk rond half negen voor een mooie tocht.

Meike en ik aan de start (screenshot van video)

 

De eerste 15 kilometer gaat nog rustig aan en onderweg spreken Meike en ik af dat we ons eigen tempo zullen rijden. Zij gaat sneller dan ik omhoog en ik daal sneller.
Op één van de heuvels kan ik inderdaad haar wiel niet houden, maar zij blijft in zicht. Uiteindelijk sluit ik achter in haar groep aan bij de eerste controlepost, waar Ruud op ons staat te wachten.
Even zorgen voor de inwendige mens en weer op pad. Het parkoers wordt nu wat heuvelachtiger. Ik raak Ruud en Meike kwijt en kom na een wilde en lange achtervolging weer in hun wiel. Juist op dat moment gaat het weer omhoog en ik kijk naar hun in de verte verdwijnende ruggen, het laatste dat ik van ze gezien heb.

Halverwege de koers, vlak na een stevige klim, neem ik een korte drink- en eetpauze bij een renners-rustpunt. De enige klanten zijn fietsers en dan raak je al snel met iemand in gesprek, dit keer met een Groninger die de tocht best zwaar vindt.

Na enige tijd stap ik weer op de fiets. Even lijkt het of het zonnetje doorkomt, maar ik besluit toch mijn mouwtjes aan te houden. Een goed besluit want Limburg wil vandaag de rest van Nederland niet volgen in het mooie weer. Het blijft fris.

Ik rijd voor mijn doen redelijk relaxed heuvel op en heuvel af. maar na 90 km maak ik een stuurfout en kom ik in de berm. Bij het uitsturen uit de berm gaat het fout en voor ik het weet rol ik over straat samen met mijn fiets. Mijn oude keeperstraining komt hier nog goed van pas, want ik rol weg en zo ben ik nauwelijks beschadigd. Ik loop even een stukje, want mijn ketting ligt eraf en ik voel een spier in mijn kuit trekken (het enige gevolg van de valpartij).

Ik ga echter gewoon door en klim naar het Drielandenpunt. Een mooie afdaling en even later een ravatilleringspost op 110 km. Hier vul ik mijn bidon, eet wat wafels en stop er één in mijn zak voor onderweg. Nog 40 kilometer te gaan met nog zeven beklimmingen. Als ik dat doorvertel worden een paar fietsers en fietsters stil, want ze hebben toch al veel meer dan zes hellingen geteld. We zijn het er met elkaar overeens dat er naast de dertien geregistreerde hellingen minsten net zoveel nare hellingen zijn die niet in het routeboek zijn opgenomen.
Hier voel ik de eerste druppels vallen en hoewel het niet hard zal regenen blijft het de rest van de dag nat.

Ergens onderweg hoor ik mijn naam roepen. Ik kijk uit mijn ooghoeken en zie Tommy, een oud-leerling. Ik stuur daarbij iets naar het midden van de weg wat mij een hoop gescheld van medefietsers oplevert. Ik kijk weer voor me en rijd door.

De heuvels die nu komen zijn de heuvels met bekende namen:
De Kruisberg, pittig maar fietsend boven;
De Eyserbosweg, valt mij alles mee naar wat ik ervan gehoord heb;
De wat onbekendere Huls en Bergseweg die ik bij wijze van spreken fluitend neem
De Fromberg, valt ook niet tegen gezien de al gereden afstand.

De Keutenberg, de enige heuvel waar ik eraf moet, maar ik ben één van de velen. Ik kwam al veel verder dan vorig jaar (fietsend langs de fotograaf)
En als laatste de Cauberg die ik helemaal fiets en met een blij gevoel boven kom, waar ik mijn naam hoor voor ik de finish passeer.

In het finishdorp is het supergezellig. Ik neem mijn herinnering in ontvangst en zoek de weg naar mijn auto, die ik eerst niet kan vinden.
Na een paar kiometer fietsen, weer even omhoog, komt mijn auto uiteindelijk toch in zicht.

Het was afzien, maar al veel beter dan een jaar geleden Limburgs Mooiste. 50 km meer gereden, op ongeveer dezelfde tijd vertrokken en ongeveer dezelfde tijd aangekomen.