Eigenlijk staat de zevendorpentocht gepland in Noord-Holland, maar dat betekent op de terugweg een harde tegenwind en alleen fietsen. Op de club is de Randstad Fietstour; het eertse deel tegenwind en waarschijnlijk niet alleen.

Het regent als ik de deur uitga en als ik 15 minuten later het clubhuis inloop zie ik daarvan de consequenties. Niemand van de A- of de B-groep!
Maar...., het is nog vroeg, dus misschien komt er nog iemand. Om 10 over acht is wel duidelijk dat er niemand meer komt. Nu kan ik twee dingen doen: alleen rijden of naar huis gaan.

Ik besluit dapper te zijn en me in te schrijven voor de 120 km (misschien kom ik onderweg nog iemand tegen). De regen blijft stromen en trekt zich niets aan van mij, de eenzame fietser. De wind is rustig en ik voel me goed. Het voordeel van regen is dat als je eenmal nat bent je niet meer natter wordt. Met wind is dat heel anders. Die blijft blazen en je moet er steeds weer tegenin fietsen.

Een uurtje later stap ik het clubhuis van Zoetermeer binnen. Ik haal een nu al bijna onbruikbare stempelkaart uit mijn zak, haal een stempel, klets nog wat en ga weer verder.
Het gaat van hier niet rechtsstreeks naar Pijnacker, maar via heel wat geslinger door een prachtig gebied. Vogels schrikken op als ik langsrijd, soms haal ik een verdwaalde loper in, en soms schrikt die loper van mijn hartelijke 'goedemorgen'.
De bepijling wordt wat onduidelijker. Het krijt dat gebruikt is blijkt niet watervast en ik heb een paar keer mijn routebeschrijving nodig. Gelukkig kan ik nog net het deel dat ik nodig heb afpellen en vind ik de weg naar het clubhuis in Delft. Hier kom ik zowaar een fietser tegen, die zich net inschrijft voor de 90 km. Ik neem een nieuwe routebeschrijving mee en ga weer verder. Inmiddels is het droog geworden en geniet ik van het gebied waar ik doorheen rijd.

Als ik bij De Zweth de brug over ga en langs het water richting Delft rijd ontdek ik dat er nog meer sportfanaten zijn. Roeiende studentes worden van de kant af toegeschreeuwd door meefietsende 'coachende' studenten.
Dan draai ik de polder in, doorkruis een golfterrein, pik even aan bij een groepje fietsers en doorkruis Schipluiden.

Na het Woudt een mooi pad door het weiland dat aan het einde wat grintachtig is. Ik hoor wat raar geluid, denk dat er iets vast zit in mijn wiel en besef dat dit het geluid van een lekke band is.

Het verwisselen van een band is niet het ergste dat er is, maar
daarna pompen met zo'n klein minipompje is de echte straf.

Het voordeel van even stilstaan is dat ik precies weet waar ik naar toe moet (zie foto). Een paar kilometer later ben ik bij het volgende clubhuis (Westland), vraag om een pomp, om mijn band echt goed op te pompen, die ze niet hebben. Ik drink een kop koffie, pomp mijn band toch maar wat harder op (met dat zelfde kleine akelige minipompje en ga verder noordwaarts.

Ik ben verbaasd over de schoonheid om mij heen. Ik rijd nog geen 500 meter vanaf de A4, hoor hem niet en rijd door parken en mooie straten.
Na Leidschendam ga ik zelfs door een natuurgebied.

In Leiden is er naast de toertocht ook een marathon aan de en even lopen beide parkoersen gelijk. Ik word bijna niet op het parkoers gelaten, maar uiteindelijk hebben ze niet echt een reden om mij tegen te houden. Ik slalom doorde verspreide lopers heen en even later draai ik naar het clubhuis van Swift: mijn laatste stempel.
Ik besluit hier een klein stukje af te snijden en volg de officiële route niet, maar rijdt de kortste weg naar Alphen en naar het clubhuis.
Het is niet druk, ik was de enige starter van 120 of 90 km, wat me toch wel een goed gevoel gaf.

Nog een paar kilometer naar huis en de fietsdag zit er weer op.

Regenrijden vind ik nooit zo erg. Vaak voel ik me dan goed en vandaag is hierop geen uitzondering.