Na een drukke week en een paar dagen slecht en vooral weinig geslapen te hebben hoopte ik op een goede nachtrust.
Helaas word ik om half zes wreed uit mijn slaap gehaald omdat onder het raam van mijn hotelkamer de bloemenmarkt wordt opgezet. Nou ja, wakker dus ...  maar niet echt.
Na een goed ontbijt rijd ik met de auto vanuit Heerlen naar Maastricht en meld me bij de start waar ik in een grote groep vertrek.

De zon schijnt lekker, maar echt wakker ben ik nog steeds niet, Tijdens het fietsen vallen mijn ogen soms bijna dicht waardoor ik besluit de korte classic te rijden (uiteindelijk toch nog 120 km). Ook de ravitailleringspost kreeg me niet wakker. Noch de schaarse oppeppers die werden uitgedeeld (1 time-out koekje) noch de gekochte koffie konden mijn slaap verdrijven.

Na een kilometer of 45 heb ik een reden om wakker te worden. In de afdaling voel ik mij achterwiel rare dingen doen. Oorzaak: een langzaam leeglopende band. Ik voeg me bij een andere fietser langs de kant (gedeelde smart is halve smart) en na het verwisselen van mijn band oppompen met het, altijd vervelende kleine en rottige, pompje. Ik krijg hulp van mijn medepechvogel die zijn kooldioxidepatroon in dienst van het vullen van mijn band stelt.

Toch is mijn band niet echt hard en als ik even later word ingehaald door een volgwagen van een groep fietsers uit Ursem denk ik: 'waarschijnlijk wel een pomp aan boord', dus ik versnel, en vraag aan de bestuurder of dat ook waar is. De Ursemmers waren zo aardig om direct te stoppen en ik reed verder met 8 bar in mijn achterwiel.

Ik fiets door en maak keenis met de Côte de Drolenval, slechts 1200 meter, maar maximaal wel 20%.

Deze puist lijkt gemoedelijk te beginnen, maar de slingerweg
op weg naar het dorpje is al vervelend genoeg.



Maar als we het dorpje uit zijn wordt het pas echt vervelend.
De weg loopt langs de heg en het laatste stuk wordt niet vlakker dan 18%.

Ik ben niet de enige die hier helemaal stuk gaat. Op de top staat iedereen uit te hijgen en gebruik te maken van een kraantje aan de buitenkant van het aldaar gevestigde huis. Na ook mijn bidonnen met water te hebben gevuld rijd ik weer verder. We komen nog eenmaal langs de (zelfde) ravaitilleringspost. Eigenlijk mag dat nog steeds niet de naam hebben. De koek was weliswaar uitgebreid met een banaantje, maar dat was het wel.

In een snelle afdaling staan opeens mensen langs de kant om ons snelheid te laten minderen. Een collegafietser is er zwaar onderuitgegaan en ligt inmiddels met een brace stevig op een brancard gebonden. De ziekenbroeders kijken bezorgd naar zijn hoofdwond. Op zo'n moment schrik je wel even en besef je dat je altijd voorzichtig moet blijven.

In het laatste stuk nog de door velen gevreesde Les Waides, maar die was goed te doen en dan in een lange flauwe afdaling naar Maastricht. Het was niet mijn lekkerste fietsdag, maar ondanks dat heb ik genoten van de omgeving en het mooie weer.

Wat betreft de organisatie van de Steven Rooks Classic: Van de vele 'grote' tochten die ik de afgelopen twee jaar heb gereden was dit de slechtst gefaciliteerde en dat is jammer, want het parkoers en de omgeving hebben alles in zich om tot een echte klassieker uit te groeien.