Zondag 31 mei
Om 2 uur komen vijf mannen mijn tuin binnenlopen: de fietsvrienden voor dit weekend. We drinken nog wat, binden mijn fiets achterop bij Arjan en gaan op weg. De reis loopt voorspoedig en over de Afsluitdijk stoppen we voor een bak koffie en de eerste van vele sanitaire stops.

Daarna rijden we naar ons Bed and Breakfast in Sneek waar we verwelkomd worden door een vriendelijk gastvrouw. Zijn laat ons de kamers zien: 2 voor drie personen en 1 voor één persoon.

Nadat we de kamer hebben geïnspecteerd en betaald gaan we met 1 auto op weg naar Sneek. We lopen een stukje en komen bij de aankomstplaats voor de steppers. Als je denkt dat wij gek zijn om 240 km te fietsen, die gasten doen dezelfde afstand op de step!
Gert staat hier al op ons te wachten en na de eerste drankjes van het weekend zetten we koers richting de Javaan.

We doen niet moeilijk over het eten en laten ons een rijsttafel voorschotelen. Heerlijke gerechten geserveerd door een mooie serveerster (gelukkig maar, want nu hadden we weer een gespreksonderwerp).
Na het eten zoeken we nog een kroeg op, drinken nog een paar glaasjes, zingen voor de jarige serveerster en zoeken uiteindelijk de auto weer op. Ton en ik worden onderweg even opgehouden door een wenkende vrouw, maar Ton heeft de autosleutels, dus de rest kan niet anders dan wachten.
Bij de auto aangekomen geeft Ton zijn sleutels af aan Ron die ons veilig naar huis rijdt.

We settelen ons in onze kamer. Hoewel we allemaal een eigen bed hebben liggen we net niet bij elkaar in bed. De afstand tussen de bedden is echter zo klein dat we allemaal op dezelfde zij moeten liggen omdat we anders de ander in het gezicht blazen ;-). we praten nog wat en ik val in een werkzame slaap, waar ik de enige beschutting van bomen die we de volgende dag zouden hebben omzaag.

Maandag 1 juni
De eerste geluiden klinken om kwart over vijf door het stille huis. De één na de ander ontwaakt langzaam. Na een goed ontbijt zetten we koers richting Bolsward waar de start is. Hoewel het nog vroeg is zit de stemming er goed in. We rijden met de auto naar Nyland waar we zover mogelijk doorrijden om maar zo dicht mogelijk bij de start te komen. We pakken onze fietsen uit, verdelen al ons eten over onze zakken en fietsen de eerste meters richting de start. Ver voor we bij de start zijn moeten we van de fiets en aansluiten in de rij. Als het kwart over zeven is, mogen we door de hekken en lopen voorafgegaan door een orkest naar de eerste stempelpost.
We halen onze startstempel en even later kunnen we echt fietsend van start gaan, ware het niet dat Ron spoorloos is. Even later komt hij gewoon aanfietsen en we zijn op weg.

We beginnen met tegenwind, maar vroeg in de ochtend staat er nog niet al te veelw ind, zodat het tempo er al snel goed in zit. We hebben blijkbaar een lekker tempo om te rijden, want er vormen zich hele groepen achter ons; iets wat de hele dag zo zal blijven. De tocht wordt door de meest bizarre figuren gefietst; op een gewone fiets zonder versnellingen is niet eens bijzonder. We zien een bakkersvrouw, clowns, Hawaiaanse danseressen, Sietse en Hylke van de kameleon en mensen op klompen.

Op klompen langs elf steden

We halen iemand in die zijn verjaardag op de fiets viert, remmen even af om te feliciteren en genieten van de aanmoedigingen vanaf de kant.

Bij de controleposten in Harlingen en Franeker staan lange rijen. We schuifelen door de straten en willen, als we een stempel hebben gehaald, gelijk weer verder. We zijn er weer één kwijt. We wachten even en gaan even later als jonge honden aan de haal. We weten dat we moeten doseren, maar laten ons door ons enthousiasme meeslepen en voeren het tempo op. Al snel gaan we echt te hard. We hebben afgesproken rekening met elkaar te houden en drukken het tempo. Er zit veel publiek langs de kant en er is een mooie wisselwerking tussen publiek en fietsers.

Even voorbij het dorpje Minnertsga is er bermbezoek voor ons. Kennisen van Kees staan klaar met koffie, banaan en een pakje drinken. Erg leuk, en heel attent. Hoewel we nog maar een 'paar kilometer' onderweg zijn, zondert de helft van de groep zich aan de andere zijde van de weg af om overtollig vocht af te voeren.

De omgeving is wijds.

Door het Friese land rijden we naar Holwerd. In Holwerd: lopen, stempelen, op weg, maar weer iemand kwijt. De volgende post is Dokkum (het zelfde verhaal) end an gaan we weer zuidwaarts met de wind in de rug richting Leeuwarden.
Ton en ik besluiten de elasticiteit van de groep te testen door langzaam het tempo op te voeren. Iedereen voelt zich goed, want het commentaar komt pas, en de gaten vallen pas als de teller 35 aanwijst.

Nog voor we bij Leeuwarden zijn wordt het tempo weer uit de groep gehaald; sanitaire stop. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat fietsers tegen de achtergrond van het Friese landschap te fotograferen.

In Leeuwarden is het tijd voor koffie. Vlak voorbij de controlepost zijgen we neer op een terras. Maar hoe we ook tellen: we zijn maar met zes. Eén telefoontje later schuift nummer zeven ook aan. De koffiestop wordt niet alleen gebruikt om bij te tanken, maar ook om, zowel vloeibare als vaste vracht, te lossen.

Voorbij Leeuwarden zijn we bijna halfweg, maar het tempo blijft in de groep.

In de dorpjes begint het drukker te worden. Muziek schelt steeds vaker door de straten (We worden onderweg zelfs toegezongen door een echt Shantykoor) en de Friezen worden luidruchtiger.



We doen op de fiets ons uiterste best om in de feestvreugde te delen en wakkeren de herrie soms ook nog aan. We schreeuwen met het publiek mee, doen de wave op de fiets en zorgen dat ook onze ogen genieten van de zomerse dag.





Na 140 km zijn we weer waar we zijn begonnen, maar lopen nu vanaf de andere kant Bolsward binnen. We wijken even van de route af om bij Gerts slaapadres soep te eten en wat te drinken. Na het eten sluiten we weer aan in de schuifelnde massa en ontwijken de elfstedensoep op weg naar de auto.
We komen in eerste instantie met vijfman bij de auto aan, maar even later schuiven de laatste twee ook aan. Bij de auto vullen we onze proviand aan en stappen weer op de fiets.

Op de achtergrond het dorpje Nijland, rechts Gert bij de auto.

Via Sneek naar IJlst.  Als we op de brug bij Sloten af rijden loopt het weer vast. We lopen richting de brug en vlak voor ons dreigt de slagboom dicht te gaan. Helaas voor de brugwachter hebben wij en veel anderen de bel niet gehoord en het rode licht niet gezien.

We komen net over de brug, maar direct achter Gert sluit de slagboom. We denken hiermee tijd te hebben gewonnen, maar sluiten even later achteraan bij de stempelmassa.

Ook na zo'n 180 km zit de vaart en de stemming er nog goed in.

 

Tot aan Balk rijden we door een waterrijk gebied.
Op dit deel van het parkoers zijn er nogal wat die als een gek langs de groep razen er een wedstrijd van maken. Dat dat gevaarlijk is blijkt in Wijckel waar één van die snelle jongens de straat heeft getest met zijn hoofd (de straat heeft gewonnen).
Tussen Balk en Oudemirdum doorkruizen we zowaar een stukje bos. Een mooie laan met aan weerszijden bomen is het decor voor dit stukje van de route.

In dit 'bos' is ook de enige klim van de dag; een onverwachte klim, want dit is Friesland. Maar na zo'n 190 km klim ik zoals ik nog nooit heb geklimd. Vol vaart ga ik het heuveltje op en verbaas mezelf. In Oudemirdum stempelen we weer. Je kunt merken dat het wat later op de dag is, want de rijen worden korter. Vrijwel direct na de stempelpost draaien we bijna allemaal naar links het pleintje op. Ron sluit even later toch aan.
Op het terras staat een oude verlopen man op een tafel liedjes te zingen die het niveau van een slechte piratenhit niet overstijgen. Toch laten we ons meevoeren door de muziek en gaan we hier even uit ons dak.

Als we uit het oergezellige Oudemirdum weg rijden krijgen we eindelijk het IJsselmeer in zicht. Het publiek blijft enthousiast en wij maken, aangestoken door de oude liedjeszanger, zijn optreden af. Al zingend vervolgen we onze weg. een mooie vrouw krijgt een obade 'Oh wat ben je mooi', het IJsselmeer wordt verwelkomd met 'Waar is het water' en allerlei andere slechte muziek komt over onze lippen. Het publiek langs de kant is laaiend enthousiast en klapt, schreeuwt en zingt mee.

Als we de dijk langs het meer op rijden gaan we weer iets omhoog en gedrieën strijden we om de eer het eerst boven aan de dijk te staan. We lijken wel gek (na bijna 200km) en dat het een onbelangrijke strijd was blijkt uit het feit dat ik niet meer weet dat ik de winnaar was (.|.).

Met het IJsselmeer in zicht zijn ook de laatste moeilijke 30 km tegen de wind in begonnen. Ik rijd een deel op kop, maar laat me door Gert aflossen. Gert fietst op een gegeven moment met zijn hele lichaam. Kees neemt ook nog even over, maar tijdens het gezucht en gesteun geeft Ton geen krimp. Hij blijft gewoon zijn kopwerk doen en wie hem wil overnemen heeft het vandaag mis. Hij laat zich niet aflossen.
De hele 240 km rijdt Ton op kop en hij geniet er zichtbaar van.

Ergens onderweg krijgen we nog een ijsje. Bij Hindelopen een rolletje pepermunt en op alle andere plekken blijven de mensen dolenthousiast. We naderen het einde. We voelen ons allemaal nog goed.
Vlak voor we Bolsward weer inrijden moeten we er nog eenmaal af. Piet en Kees (familie?) willen nog een keer gebruik maken van een sanitaire stop.

Allemaal weer leeg rijden we verder om even later de ereboog in Bolsward onder door te rijden. In de aankomsttent halen we ons kruisje en laten ons nog even door een mooie jonge vrouw op de foto zetten en feliciteren. We zijn trots op elkaar. We hebben het gered. En wat hebben we goed gefietst.

Buiten de tent laten we nog een Avanti-fotootje maken door
een fotografe van de Leeuwarder Courant.

We fietsen weer naar de auto, kleden ons om, doen nog een keer een vochtige behoefte in de berm en gaan dan op weg. Naar de Afsluitdijk staat het helemaal vast. We doen er een uur over. Hierdoor zijn we eigenlijk te laat in Middenmeer om nog wat te eten. Maar een vriendelijke serveerster weet de keuken met twee zoenen om te kopen. Ik zeg haar dat Ton deze zoenen wel wil vergoeden, maar misschien is hij wat van slag vandaag. Hij kopt deze kans voor open doel niet in.

Tijdens het eten spreken we nogmaals ons respect voor Ton uit, vertellen elkaar hoe geweldig het was vandaag. Zijn enthousiast over de entourage en al het gedoe langs de kant. Kortom, we vertellen elkaar dat we hebben genoten.

Na het eten de auto in en weer naar huis. Om kwart over twaalf stap ik mijn eigen drempel weer over. Nog even wat drinken en dan snel slapen, want morgen weer vroeg op: want fietsen naar mijn werk!

Een sfeerimpressie van TV Bolsward