Nog voordat de wekker gaat kraait de haan meer dan drie keer. Ik kijk om me heen en herken niet zoveel. Een deken en overal bidprentjes. Even later besef ik dat dit het huis is van de oude(re) mevrouw Hipperts. We horen haar beneden in de keuken rommelen en als we even later de keuken binnenkomen staat de koffie te pruttelen.
Gister schrok onze hospita zich een ongeluk toen we zeiden dat we om half zeven wilden ontbijten. Vandaag meld ze trots dat ze zich net niet verslapen heeft. Ze schenkt koffie voor ons in en wij vallen aan op het flinterdunne (met eigen snijmachine) gesneden brood.
Ton heeft een streepje voor bij onze charmante Limburgse want zodra zijn kopje leeg is schenkt zij hem direct bij.

Na het ontbijt snel naar boven om ons in onze strakke wielerkleding (dat wilden we Frau Hipperts niet aandoen) te hijsen. Met een vriendelijke zwaai van Frau Hipperts verlaten we het pand. Nog voordat we bij de auto zijn weten we zeker dat zij geen kans maakt omvandaag tot Limburgs Mooiste te worden uitgeroepen.

Op weg naar de start kijken we goed om ons heen, want we hebben geen idee wanneer zij (Limburgs Mooiste) zich aan ons zal openbaren. We kunnen op het Megalandterrein parkeren, pakken de fietsen, houden de armen bloot (we zullen het toch wel snel warm hebben) en spoeden ons naar de start.

We weten dat we de eerste 35 kilometer 9 beklimmingen voor onze kiezen zullen krijgen. We hebben maar 5 km om warm te fietsen voor de eerste puist van de dag opdoemt. Niet al te steil, wel te lang. De tweede heuvel kort en niet al te heftig. En dan na 12 km de eerste echte beproeving. De Eyserbosweg: 1110 meter lang, maximaal 12.6%, gemiddeld 7.4% en 97 Kip (wat is dat nou weer?).

   

Hierna volgt de eerste heerlijke afdaling: de beloning van elke klim. De volgende 25 km heeft eigenlijk alles in zich. Steile klimmetjes, onverwachte afdalingen, kuitenbrekers die niet in het routeboek staan en als voorlopige klap op de vuurpijl de Keutenberg.
In de aanloop naar de Keutenberg staat oom agent bonnen uit te schrijven (€ 35) aan fietsers die de rijbaan verkozen boven het fietspad. Even later stoppen we bij een mechanicien on route die een braam van mijn velg verwijderd en dan komt de Keutenberg in zicht.
Inmiddels ben ik bijna een ervaren Keutenbergbeklimmer en vind ik het tijd dat ik fietsend boven kom. Door de parkoerskennis weet ik de klim goed aan te pakken. In volle vaart erop in de lichtste versnelling en pas gaan zitten als het sap uit de benen is. Andere fietsers stappen af en in de luwte van zo'n wandelaar klim ik naar boven. Het is gelukt: voor het eerst fietsend naar de top.

Na de Keutenberg een mooie afdaling naar Gulpen waar de eerste verzorgingspost ons wacht. Na de krentenbol en de reep in ontvangst te hebben genomen zijgen we neer op een terras. Ik kijg een SMS-je van Sandra en bel haar terug terwijl Ton zijn SMS-verkeer met het thuisfront afhandelt.
We evalueren de eerste 35 km en komen nu al tot de conclusie dat Ton niet het juiste verzet op zijn fiets heeft, waardoor sommige heuvels die geen probleem zouden moeten zijn voor hem hem toch dwingen af te stappen. Balen!!!
Als we weer op de fiets stappen verwachten we een aantal gemakkelijke kilometers waar onze nu al geplaagde spieren even tot rust kunnen komen. Nog voordat we dit helemaal hebben uitgesproken draaien we naar links en daagt de Gulperberg voor ons op. Zo strak na de koffie valt het niet mee om fietsend boven te komen.

De wegen zijn hier goed beschut, maar toch vangen we soms tussen de struiken door een glimp op van de mooie omgeving.

We klimmen wat, we dalen wat. Ton rijdt als we omhoog rijden van me weg en wacht even later weer, want in de afdaling kan ik niet genoeg tijd terug winnen. Net in België komen twee punten bij elkaar. Onze route gaaat rechtdoor, maar ik zie links veel fietsers staan. Later blijkt dat Ton mij hier staat op te wachten. Ik fiets door en bereid me voor op de zwaarste klim van de dag: Les Waides (maar liefst 114 Kip). Aan het begin van de klim word ik ingehaald door iemand die een ander net uitlegt dat Kip Klim Inspannings Punt betekent. Het gegis eindigt hiermee.
Drie weken geleden heb ik deze heuvel ook gedaan (bij de Steven Rooks Classic). Toen moest ik bij het huis op driekwart van de klim samen met enkele anderen rusten. Op weg naar het huis hoor ik een medefietser zeggen dat hij er bijna is. Ik waarschuw hem voor de knik omhoog bij het huis (het voordeel van parjoersjennis).
Deze keer fiets ik langs het huis in één keer door naar boven; weer een overwinning op mezelf. Op het steilste gedeelte van de klim klinkt Johnny be Goode (mijn ringtone) uit mijn achterzak. Ik heb geen enkele behoefte de telefoon op dit moment op te nemen maar op de top bel ik Ton terug. Hij is mij kwijt en na enig overleg komen we erachter dat hij inderdaad linksaf is gegaan. Hij besluit terug te rijden en we spreken af op elkaar te wachten, maar even later zie ik hem mij, miraculeuzerwijze, op de route tegemoet rijden.
Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet, maar met een simpel verkeerd rijden ontdoet Ton zich van de zwaarste klim van de dag.
Na de hereniging rijden we een tijdje over een plateau en genieten van de omgeving.

Even later zien we na een afdaling een terras (vol met andere fietsers) uitnodigend op ons wachten. We nemen plaats aan de tafels, bestellen wat, drinken wat en praten wat met andere fietsers. Nog 10 heuvels horen we, maar ook dat dit de zwaarste omloop van de laatste jaren is. Dat doet toch wel goed, want ik fiets nog steeds.
Gelaafd en enigszins uitgerust stappen we weer op de fiets. De Grijze Rots lijkt door een laag Kip-gehalte niet zo'n probleem, maar de korte felle klim in combinatie met (te) veel grint op de weg is toch voor velen te veel. De Kosenberg is de tweede, en tevens laatste, 100plus Kipper van de dag en als we die hebben bedwongen denken we het zwaarste gehad te hebben.
Maar we hebben niet op het Kersenpad (een tussendoortje op de Loorberg) gerekend. Deze megastijle klim nekt mij volledig. Hoewel ik echt niet wil, moet ik van de fiets af. Hijgend en proestend hang ik over mijn stuur en sleep even later mijn geteisterde lijf de laatste 50 meter omhoog. In de afdaling kom ik niet echt bij. Aan Ton valt nog niet veel te zien. Oké, hij moet er soms af vanwege zijn versnellingen, maar oogt nog steeds ontspannen en superfit.

Ton geniet zichtbaar

Ik ben Ton al weer snel kwijt en als ik in een afdaling een terras zie hoop ik dat Ton daar staat te wachten. Maar helaas, hij staat 127 meter voorbij het terras. Ik fiets hem voorbij en kan nog net uitbrengen dat ik het volgende terras toch echt nodig heb. Daar staat hij dan ook te wachten. Hij wenkt waar ik mijn fiets kwijt kan, maar de vermoeidheid heeft ook mijn begrip aangetast en ik probeer eerst mijn fiets op een onmogelijke plaats weg te zetten voor ik Tons aanwijzingen oppik.
We nemen allebei een megaglas Cola Light en zien 'oude bekenden' van het vorige terras terug. We wisselen ervaringen uit en als ik denk dat ik voldoende hersteld ben gaan we verder. Nog 30 km en 6 heuvels. We spreken af dat we elkaar bij de finish weer ontmoeten en zodra we onhoog gaan ben ik Ton kwijt.

Toch weet mijn lijf in de laatste 20 kilomter weer ergens energie vandaan te halen en zowel in de afdalingen als op het vlakke rijd ik vele fietsers voorbij. Zelfs heuvel op ben ik niet meer de langzaamste.
Des te dichter we bij de finisch komen, des te meer lopers er op de heuvels te zien zijn. Ik hoef er niet meer af en bereik moe, maar voldaan de finish waar Ton, al omgekleed, op mij staat te wachten.

Ik heb een goed gevoel na 2330 hoogtemeters met een maximale snelheid van ruim 65 km/uur (dat was echt een heerlijke afdaling). Bij de auto kleed ik mij om. We rijden huiswaarts, stoppen bij Liempde om een uitsmijter te eten en worden om 21.15 uur door Sandra binnengehaald in Ter Aar met een kop koffie.

O ja, Limburgs Mooiste hebben we niet gezien. Zoals Ton rond mailde: 'we hebben heel veel mooie van Limburg gezien, maar we konden geen keuze maken'.

 

Veel klimmen, maar na elke klim komt weer een afdaling. Soms gevaarlijk met grint op de weg en soms supermooi lopend. Handen in de beugels en ver de bocht in kijken. Het ultieme gevoel dat je je fiets volledig onder controle hebt. En dan zo snel als kan, maar wel zonder risico's te nemen, naar beneden. De wind langs en de adrenaline door je lijf. Concentratie en een gezonde spanning. Snelheden van boven de zestig worden gehaald. Dalen is echt leuk!!!