Oh, wat is het weer vroeg vanochtend (half zes!!). Om half zeven verzamelen bij de Rijnbrug, maar daar eerst nog even naar toe fietsen.
In een rustig tempo fiets ik van Ter Aar naar Alphen en als ik bij de Rijnbrug aankom zie ik de auto van Ton al staan. We demonteren het voorwiel van mijn fiets en de fiets zelf vindt een plekje warm weggestopt tussen de andere fietsen.

Als we in Wageningen aankomen stappen drie mannen en twee vrouwen uit het voorste deel van de cabine van de bus. Gezamenlijk halen we twee italianen, een japanner, een duitser en een nederlander uit het achterdeel van de bus. Nadat we de wielen gecombineerd hebben met de juiste fiets kunnen we op weg naar de start. We halen onze stempelkaart en beginnen met een kop koffie.

Als we om een uur of acht vertrekken, moeten we eerst nog even langs de bus om een telefoon op te halen. We starten op een hoogte van een meter of zeven en gelijk na de start voert de weg licht omhoog. Een beetje verneukeratief, want je merkt de stijging niet eens om het aan het einde van de dag wel in de benen te voelen.
We rijden door Bennekom en vervolgens door het bos richting Doorwerth.

Het is nog geen kwart voor negen als we op de Holle Weg in Doorwerth de eerste fotograag tegenkomen. Heerlijk zo vroeg in de koers, want dan ben je nog fit. Ik herinner me aantijgigingen dat ik nog al eens chagrijnig op de foto sta en neem een volledig open houding aan voor de fotograaf.

Zo goed??

Aan het begin van de volgende heuvel staat de volgende fotograaf en daar rijd ik samen met Ton in broederlijke omarming langs. Vauit drie kanten klikten de cameras om dit historische moment vast te leggen.

        

Mirjam en Els fietsen goed mee. Voor Els is het de eerste keer dat ze 150 km gaat fietsen en vooral omhoog is vanaf het eerste moment niet haar favoriete bezigheid, maar ze laat zich niet kennen en komt de hele dag overal fietsend omhoog: grote klasse.

Heel even komt Els in de verleiding bij een splitsing te kiezen voor de 110 km. Mirjam zou zich hier solidair tonen, maar na korte beraadslagingen wordt de 150 km vervolgd. Even later bedenken we dat dat maar goed is ook, want dat we het laatste deel van de 110 km kruisten (er ressten hier dus nog maar een kilometer of 30). Dan hadden Els en Mirjam wel heel lang op ons moeten wachten.
Na 46 km is de eerste ravitailleringspost. We worden volgepropt met koolhydraten: twee stevige broodbollen, een banaan en maar liefst drie pakjes time-out koekjes. Ook een bekertje drinken staat klaar, maar helaas voor mij een op Isostar gelijkend goedje wat dus de nodige maagonrust bezorgt.

Even later vervolgen we de route en bij Hoenderloo zakken we neer op een terras. We zijn inmiddels op een derde van de tocht en hebben de koffie wel verdiend. De terrasloper, aan zijn leeftijd te zien te oud voor een rekenmachine tijdens de les, kan pas met ons afrekenen als hij zijn computer heeft geraadpleegd. Maar ja, twee koppen koffie en vier sanitaire uitstapjes later gaan we weer verder.
Mirjam geniet van het fietsen met haar nieuwe Italiaanse vriend. Stevig klemt ze hem vast, geselt zijn uitsteeksels heuvelop en gunt hem rust heuvelaf.

We gaan weer op weg en rijden een keer of drie Hoenderloo in en uit. Als we Hoenderloo definitief achter ons laten wordt onze groep opeens wat groter, want Elliot en Ger sluiten even aan. Ger bewondert Mirjams vriend, kletst wat en spurt even later achter Elliot aan. Zij zijn een stuk sneller dan wij, dus vervolgen zonder ons hun weg.

Als we even later op een stempelpost afrijden, staan Elliot en Ger daar nog, dus misschien zijn ze wel niet zo veel sneller als ze denken. Ton werpt zich op als stempelhaler, verzamelt onze kaarten en komt even later met gestempelde exemplaren terug.
We rijden bij de stempelpost rechtsaf en als we net op gang komen krijgt Els een lekke band. Ton, vervangt de band en ik maak voor het eerst gebruik van mijn stikstofpatronen zodat we niet al te veel later weer verder kunnen.

Inmiddels rijden we over de Veluwe. Het is een prachtige tocht in een mooie omgeving. De organisatie is er in geslaagd ons over een constant van hoogte wisselend parkoers te laten rijden zodat we ondanks de mindere hoogtemeters (in vergelijking met Limburgs Mooiste) stevig getest worden. We kruisen de A50 voor de tweede keer, rijden een tijdje langs diezelfde A50 (altijd lastig) en komen vervolgens richting meer bewoonde wereld via Loenen en Eerbeek. Vlak voor Dieren rijden we weer de bossen in voor het zwaarste stuk van de route.

Eén van de bekendste heuvels op de Veluwe is de Posbank. We komen via de Holleweg aanrijden, zien de Posbank liggen, maar dalen eerst door het bos af naar De Steeg. Hierna een vrij lange (2180 meter) klim naar de top van de Posbank. Ton is zoals gewoonlijk als eerste boven en Mirjam en ik sluiten even later aan om te wachten op Els. Volledig geobsedeerd door de mannenbillen voor haar rijdt Els ons voorbij zonder enige blik van herkenning. In een flits zie ik haar rood-witte Avantishirt voorbijschuiven en wij drie springen snel op de fiets om haar bij te halen.
Nog voor de Zijpenberg hebben we haar te pakken en we klimmen we deze heuvel en de Emmapiramide naar Rozendaal (ruim 4500 meter klimmen op zo'n 7 kilometer).

Na een tijdje langs de noordkant van Arnhem te hebben gereden rijden we opeens Arnhem in. Ton staat hier weer op ons te wachten (al vier minuten) en wij wachten op Els om gebruik te maken van het aan de straat gelegen terrasje. Terwijl we wachten probeert een oudere bestuurdster van een wel heel klein autootje verwoed over te steken. Onzeker draait ze de neus van het vehikel de weg op, terwijl dochterlief aan de andere kant van de weg aanwijzingen staat te geven. De reactiesnelheid van de oudere dame is van dien aard dat grote ruimtes tussen fietsers niet genoeg zijn voor de oversteek. Uiteindelijk lukt het toch en terwijl we nagenieten van dit spektakel sluit Els aan en zetten we ons op het terras voor een fris drankje. Ik besluit nog wat koolhydraten in te nemen in de vorm van een patatje.

Terwijl wij genieten van de verfrissing rijden Ger en Elliot weer voorbij (later horen we dat zij hebben gepauzeerd op de Posbank). Als we gelaafd zijn, stappen we weer op ons internationale gezelschap en voor we goed en wel op gang zijn volgt een klimmetje naar een controlepost. Vorig jaar was deze klim voor mij bijna onoverkomelijk, dit stuk was megastijl, maar dit jaar blijkt het allemaal erg mee te vallen. Zo zie je dat je in een jaar tijd een hoop aan kracht en klimmersbenen wint.

Het laatste stuk vlakt wat uit. Er komen geen echte kuitenbijters meer. Wel krijgen we nog een ravitaillering waar ik mijn tweede banaan van de dag eet, Els haar versnellingen laat nakijken en Mirjam gewoon geniet.

En dan... weer op naar Wageningen. De laatste kilometers genieten. Vlak voor de finish sluit Els aan en even later rijd ik met mijn twee vrouwelijk fietscompanen van de dag onder de finishboog door. Ton en Elliot staan al op ons te wachten. Diploma's worden opgehaald (ik heb thuis genoeg papier, dus sla over), we drinken nog wat, hijsen ons op onze fiets en trappen richting auto.

Ik heb geen droge draad meer aan mijn lijf want ik was zo slim een jasje aan te trekken. Eenmaal aan begint dat jasje te broeien en vocht vormt zich dan onder het jasje. Het jasje kon dus niet meer uit, want dan was het snel te koud.
Nu dan eindelijk het jasje uit en dus ook maar heel snel de kleren.

Enigszins schoon stap ik in de auto.
Ton rijdt ons weer veilig huiswaarts.
En tot slot bij mij thuis een kop koffie ten afscheid.