Ik stond 's ochtends om half negen in de badkamer mij klaar te maken voor weer een 100 km-tocht. Na een week mooi weer was het mijn fietsdag weer helemaal mis. De regen sloeg tegen de ruiten.

Toen ik mijn fiets naar de auto bracht sloeg de natte regen etterig tegen mijn gezicht, maar ja ... ik heb me ingeschreven, dus ik zal gaan.

De ruitewissers voorspellen niet veel goeds, maar des te dichter ik bij Amsterdam kwam, des te droger werd het en nadat ik mijn auto had geparkeerd bij het Velodrome werd het droog. Dat zou het blijven totdat ik weer richting mijn auto ging voor de terugreis.

Eerst rustig warm fietsen op weg naar het stadion. Gelukkig ken ik de weg, want de pijlen heb ik niet gezien. In het Olympisch stadion is het al een drukte van belang en veel fietsers maken zich klaar voor de tocht. Startnummer ophalen, opspelden en opstellen in rijen van 23 aan de startlijn.

Nadat het startschot heeft geklonken gaan we met z'n allen op pad. Ik zit in een goede groep, raak aan de praat met iemand uit Gilze en trap bijna ongemerkt de eerste 20 km weg.

Hierna splitst de route zich en de groep waarin ik reed gaat voor de 130, ik voor de 100. Kom alleen te rijden, haal wat mensen in, wordt soms zelf ingehaald en kom niet goed in mijn ritme. De benen zijn niet top vandaag.

De verzorging onderweg is goed. Op drie punten kregen we te eten en te drinken. Bij de tweede tussenstop kom ik een oude bekende tegen en later onderweg nog iemand.

Na bijna vier uur rijden draai ik de atletiekbaan van het Olympisch stadion op en schiet onder het finishdoek door. Weer een tocht volbracht.

Op het middenterrein praat ik met nog wat mensen, drink een kop koffie en haal mijn goodybag op (tasje, twee tijdschriften en een boek).

In de regen naar de auto en weer naar huis.

Het was een mooie tocht, de verzorging was goed onderweg, maar mijn benen niet.