Ik zit net aan een kop koffie als ik Mirjam en Elliot zie aankomen. Even later schuiven Ton en Els ook binnen. Na twee koppen koffie stappen we op de fiets en gaan op weg naar het Olympisch Stadion.

We rijden het stadion binnen en het is een drukte van belang. Eerst staan we lang in de rij om onze startbescheiden op te halen en even later staan we zo mogelijk nog langer in de rij voor een shirt. Ton is de enige die het shirt ter plekke aantrekt.
Het is al half elf geweest als we eindelijk vertrekken voor de eigenlijke tocht.
Bij het passeren van de start-en finsihboog wordt de eerste foto al gemaakt.

Elliot en Ger fietsen even met ons op, maar vervolgen hun weg al snel op hogere snelheid. Wij fietsen met ons vieren, sluiten soms aan bij een groep, maar vervolgen meestal snel in ons eigen tempo. We besluiten om snel koffie te gaan dirnken, maar we draaien en keren en steeds als we denken een plaats binnen te rijden voor de koffie, draait het parkoers weg van die plaats. Zo komt het dat we de eerste ravatilleringspost eerder tegenkomen dan een kop koffie.
Na de post rijden we verder en zoals zo vaak hebben wij het ideale tempo want grote groepen mensen volgen.

Bij De Hoef kunnen we eindelijk de belofte van koffie inlossen. De meute achter ons rijdt door. Het kost heel wat tijd om twee koppen koffie en een enorme appelpunt met slagroom naar binnen te werken. Steeds minder fietsers passeren het terras zodat we als we onze weg vervolgen behoorlijk achteraan in het deelnemersveld rijden.

Het is een mooie tocht maar naast dat het vandaag warm is, is het vooral benauwd en dat betekent dat er weinig zuurstof in de lucht zit. Ik heb, ik denk mede daardoor, niet de beste dag uit mijn fietscarrière. Soepel rijden is er vandaag niet bij, het is keihard werken.
Als we bij Breukelen langs het Amsterdam-Rijnkanaal noordwaarts rijden merken we dat er toch nog een behoorlijke wind staat. Een groepje sluit bij ons aan, maar neemt al snel over. Het tempo gaat omhoog. Op een brug wordt er gespurt; het kleine klimmetje wordt gebruikt voor prestige.
Het tempo ligt ver boven de 30. Wij vier volgen, de één wat makkelijker dan de ander. Ik heb het idiote verantoordelijkheidsgevoel dat als ik meerijd ik ook kopwerk hoor te doen. Ik neem dan ook over. Mijn metgezellen vragen zich hardop af of ik opeens het licht heb gezien. We draaien linksaf het weiland in. De wind niet meer pal op kop, maar nog steeds hinderlijk.
Lek hoor ik achter me. Mirjam lijkt opgelucht dat Els lek rijdt (ik heb immers nog nooit iemand zo blij een lek horen aankondigen). De lekke band is dezelfde als vorige week. Als we naar de band kijken weten we ook waarom.
We laten Els even alleen ploeteren. Dan neemt Ton het toch maar even over. Els zal zelf de band weer in de velg doen. Uiteindelijk help ik even. Pompen lukt even door Els zelf, maar de kracht is niet genoeg om de band fietshard te maken. Ton neemt weer over.

De lekke band geeft wel de gelegenheid om even bij te komen en we gaan met goede moed verder. Al snel komen we in Baanbrugge bij De Punt waar we stoppen voor een vefrissing.
De verfrissing is eigenlijk niet nodig want als we even later richting Vinkeveen rijden begint het eng zwart te worden. We kunnen gewoon zien dat we de regen inrijden. Heerlijk, een beetje verfrissing, denken we nog, maar als de regen even later onze vermoeide lichamen geselt ervaren we meer dan alleen maar verfrissing.
In Vinkeveen hebben we twee bruggen tegen. Bij de tweede brug kunnen we al niet meer natter worden. Het lijkt nog harder te gaan regenen. De druppels striemen door het gezicht en ontnemen elk zicht. Gelukkig duurt het niet al te lang voor we de regen weer uitrijden.

 

Bij Waver zijn we al weer bijna droog. nog wat slingeren door het polderlandschap voor we vlak voor de Kafjeslaan en niet al te ver van de finsh nog een Aquarius aangereikt krijgen.
Om tien voor Vijf rijden we het stadion binnen waar de opruimwerkzaamheden al zijn begonnen en Elliot op onS wacht. We drinken nog wat en gaan even later huiswaarts.

Onderweg naar huIs rijdt Ton nog lek. Nadat dit verholpen is dringen we Els en EllioT de kop op. Wij drie zakken af. Het duurt toch nog wel even voor ze doorhebben dat we niet meer achter ze zitten.
Wat kunnen kleine flauwe dingen na een dag fietsen tocH leuk zijn!