Met een slaperig hoofd doe ik mijn ochtendritueel, niet gewend aan dit onmenselijke tijdstip. Om half vijf (!!!) haal ik mijn fiets uit de schuur om mijn banden op te pompen. Gevolg: een afgebroken ventiel zodat ik om 5 over half 5  een band sta te verwisselen. Ik ben hier nog mee bezig als Ton binnenkomt.
We drinken een kop koffie en gaan op pad.

Even na zessen stappen we bij Spijkerman in Purmerend binnen. Er staat inmiddels een lange rij om in te schrijven en wij hebben geen andere keus dan wachten.
Als we aan de beurt zijn schrijven we in voor het kleine rondje en na een kop koffie gaan we op weg.

Het eerste stuk gaat over de Jaagweg langs het Noordhollands Kanaal. Al snel merk ik dat ik lege bidons bij me heb.
Aan het einde van de Jaagweg worden we bijgehaald door twee anderen. Zij informeren even bij ons of het tempo dat we rijden het tempo voor vandaag is. Als we bevestigend antwoorden delen ze doodleuk mee dat ze dan in ons wiel gaan hangen. Ze houden dat vol tot aan Lelystad.

Een stukje door de polder en dan de Schellingwouder Bruggen over, die in mijn gedachten veel hoger waren dan ze daadwerkelijk zijn. Een jaar geleden had ik nog moeite de bruggen te bedwingen. Nu is het niet meer dan een klein obstakeltje.

Na IJburg rijden we als het ware achter Diemen langs.

Langs het pad zitten konijnen ons nieuwsgierig aan te kijken en ons fietsen verstoort niet hun huppelgedrag. Het is soms even opletten om de konijnen niet aan te rijden.
Even verder grazen de schapen en een aantal van hen staan parmantig op de weg. Zelfs de dreiging van vermalen te worden tot shoarma krijgt het schaap niet van zijn plek zodat wij wel van onze ideale lijn af moeten wijken.

In Muiden is Ome Ko nog hermetisch gesloten en we rijden door het nog stille dorp om even later in het net zo stille Muiderberg aan te komen. Een opmerking dat de mensen hier wel erg lui zijn (omdat op zaterdagochtend voor achten nog bijna niemand op straat te zien is) wordt door een overstekende slagersvrouw niet geheel op humoristische waarde geschat.

De brug langs de A6 is een korte klim en na de afdaling draaien we de stadsparken van Almere in. Veel groen, een prachtig fietspad en onverwachte schoonheid.

De polder is toch veel mooier dan ik ooit had gedacht. En gezegend met prachtige fietspaden doorkruisen we het ochtendschoon. Even buiten Almere worden we getrakteerd op een Sultana en een AA en na een korte stop rijden we (met gevolg) weer verder.
De Oostvaardersplassen liggen links van ons als we het slechtste wegdek van de route overhobbelen. De ochtendstilte wordt plots onderbroken door een sterk ratelend geluid: een gebroken spaak. Ik repareer mijn spaak provisorisch, maar dat kan niet verhelpen dat er binnen de kortste keren een behoorlijke slag in mijn wiel zit.
Bij de controlepost in Bataviastad kan dit ook niet worden verholpen zodat we na de koffie afscheid nemen van ons aanhangsel voor de dag en de rem op stand los zetten aleer we verder gaan. Gelukkig denk ik er wel aan om mijn bidons voor het vertrek nog even te vullen.

Binnen 3 kilometer na de controle zien we rechts van ons de dijk.

Een eenzame weg doorklieft het water. Met gezonde tegenzin draaien we de weg op. De wind schuin tegen. Het fietspad ligt aan de luwtezijde van de dijk zodat we nog enigszins beschut rijden. De slag in mijn wiel maakt dat ik iedere hobbel twee keer voel. Al gauw hebben we aan twee kanten van ons alleen nog maar water.

Op driekwart van de dijk verplaatst het fietspad zich naar de andere kant van de dijk, waarmee de beschutting ook verdwijnt. In de verte zien we Enkhuzien liggen, maar ondanks een redelijke snelheid lijkt het havenstadje niet echt dichterbij te komen.

Als we het einde van de dijk bereiken draaien we al snel linksaf naar Bovenkarspel waar ons de tweede controlepost wacht.

We drinken een cola en stappen weer op de fiets voor de laatste kilometers. We denken aan te kunnen sluiten in een groep, maar hier wordt zo onregelmatig gereden dat we al snel besluiten in ons eigen tempo door te rijden. We laten de groep achter ons, maar ons tempo is voor de groep goed te volgen. En weer rijden we met gevolg.
Deze keer haal ik toch nog wat plezier uit het achtervolgd worden als ik me bedenk hoe tureluurs degene moet worden die achter me rijdt en mijn wiel als mikpunt heeft. De drie centimeter uitslag hebben een dermate hypnotiserende werking zodat onze achterliggers ons in ieder geval niet de oren van het hoofd praten.

In Hoorn is het veel draaien en keren en daar kunnen wij beter ons tempo vasthouden zodat we de groep achter ons laten.

Een mooi stuk langs de IJsselmeerdijk met de wind schuin mee voert ons naar Oosthuizen, waar we worden opgehouden door een vrachtwagen. Gelukkig stopt deze om iemand in te laten stappen, zodat we er veilig omheen kunnen.

Even later rijdt de vrachtwagen achter ons en wordt door ons opgehouden. Wij stoppen niet zodat de wagen pas bij Hobrede geen last meer van ons heeft.
De laatste kilometers via Kwadijk naar Purmerend, waar we mooi op tijd weer terug zijn. We krijgen als beloning voor deze mooie tocht een bidon (uit 2008) en sokken (Luik-Bastenaken-Luik 2006).
We eten nog een uitsmijter, rijden onze fietsen naar de auto en stoppen tegen half drie bij Van Eijk om mijn fiets te laten maken. De fietsenpech van vandaag is nog niet over, want de voorband is voor de tweede keer vandaag lek.

Bij Van Eijk wordt de spaak gerepareerd, het wiel gericht, het probleem van mijn voorband verholpen, een  nieuw velglint en binnenband geplaatst en als laatste wordt het voorwiel ook nog gericht.

€ 18.20 later kunnen we naar huis. Het einde van een mooie dag.