Om 7 uur gaat de wekker. Snel zet ik de wekker uit, want op een camping kun je zomaar iedereen wakker maken. Ik eet wat, drink koffie en stap even later op de fiets en loop, uitgezwaaid door Sandra, de camping af.

Het eerste stukje is naar beneden, en al gauw merk ik dat het hier heel anders fietsen is dan in Nederland. Een stevige helling ligt aan het begin van deze fietsdag op mij te wachten. Dat deze helling eigenlijk niets voorstelt zal later deze vakantie blijken.

Na de klim daal ik snel naar Pionsat. Ik rijd om het dorp heen (eigenlijk niet zoals ik gepland had) en pak buiten de plaats de uitgedachte route weer op. Het parkoers blijft op en neer gaan. Ik voel me goed en heb een lekker tempo. Ik geniet van het mooie landschap om mij heen. Bij Vargheas rijd ik verkeerd. Dat merk ik aan het einde van een nare helling waar ik in een plaatsje kom dat ik niet op mijn kaart heb gezien.

Gelukkig mag ik deze helling ook weer af.

Ik kan even heerlijk uitrijden en de tocht vervolgt over vrijwel vlakke, zelfs iets dalende wegen.

Volgens mijn kaart moet ik via een binnendoorweggetje naar Fournol, maar of ik snap het niet of de bewegwijzering is hier heel anders dan in Nederland, maar na een eerste verwijzing zie ik geen vervolg en zo rijd ik even later weer op dezelfde weg. Ik besluit niet moeilijk te doen en mijn routeschema iets aan te passen.

Even later kom ik bij een brug over een prachtig meer.

Na de brug wacht mij een verrassing. In plaats van een mooie rustige tocht langs het meer, zie ik het meer snel de diepte in verdwijnen. De weg heeft hier een stijgingspercentage van 6 ŕ 7 %. Twee kilometer na het relaxte aanzicht van het meer vanaf de brug ziet de omgeving er al heel anders uit.

Het meer is snel naar de diepte verdrongen.

In Anzices stijgt de weg nog even door om mij even later met een mooie afdaling naar het Viaduc des Fades te leiden.

Het viaduct is gebouwd voor de trein en het op drie na hoogste viaduct van de wereld (bron: Wikipedia) en ligt bijna 140 mter boven de rivier de Sioule.

Ik blijf even staan om het viaduct te bewonderen en fiets even later verder langs de rivier. Al snel verlaat ik de oever voor weer een steile beklimming (tot 8 %) naar St Priest. Boven aan de beklimming gekomen lijk ik eindelijk een paar vlakke kilometers te mogen overbruggen. Maar vlak is hier eigenlijk bijna altijd vals plat en gelukkig is de wind er ook nog (natuurlijk tegen).

In St Priest kom ik voor het eerst deze vakantie het bord 'route barre' tegen en moet ik omrijden. Natuurlijk volg ik niet de omleidingsborden, maar kies een door mijzelf verzonnen alternatieve route over een slechte weg dwars door het dorp.
En mijn eigenwijsheid bengt mij waar ik wil wezen en ik maak me op voor de laatste kilometersrichting tent. Een beetje stijgen, een beetje dalen. Door het plaatsje Goutičres heen en dan een korte klim naar de camping.

Als ik de poort van de camping doorrijd word ik opgewacht door Sandra en kan ik moe maar voldaan genieten van een koude cola (dankzij de koelbox van Hanneke).

Het klimmen viel niet tegen. Ondanks stevige hellingen heb ik mijn kleinste verzet niet gebruikt. Het was een beetje fris, ik had eigenlijk niet de juiste kleding aan, maar ik voel me goed en heb genoten.

1440 hoogtemeters met als steillste klim de klim naar St Priest.