Om half zes gaat de wekker, Dat is eigenlijk geen tijd voor de vakantie, maar ik heb weinig keus als ik de Puy de Dome wil beklimmen, want deze is voor fietsers alleen op woensdag en zondag tussen 7 en 9 uur 's ochtends open. En vandaag is het zondag.

Koffie en wat brood later stap ik op de passagiersstoel van mijn auto, want Sandra brengt mij weg. Zij zal nadat ze mij heeft afgezet naar de top van de Puy gaan om mij op te wachten om een glorieuze aankomst op de top van deze ellendige puist al fotograferend vast te leggen.

Als startplaats voor vandaag kies ik Orcines, een plaatsje dat iets hoger ligt dan de voet van de Puy, zodat ik eerst even rustig warm kan fietsen. Even over half acht is het zover, ik ga van start en zoals verwacht eerst rustig dalend.

Door Sandra vanuit de auto vastgelegd!

Al snel is het gedaan met het dalen en waar ik verwacht rustig in te rijden, is het al snel een redelijk stijgingspercentage. Het is nog vroeg, ik ben nog niet helemaal wakker, maar net genoeg bij mijn verstand om me af te vragen waarom ik dit ga doen.

Als ik tussen de bomen uitkom kijk ik even opzij. Als uit het niets rijst in het landschap de Puy op. Een soort puist. Als je goed kijkt kun je de weg rond de berg zien. Ik heb me laten vertellen dat de weg heel netjes rondom de berg loopt als een lange bocht. Geen haarspeldochten dus.

Als ik even later aan de voet van de Puy kom, staat Sandra op me te wachten. Ze mag de berg niet op. Dit tijdstip is voor fietsers en auto's moeten beneden blijven. Dat is een teleurstelling, want ik heb echt wel gerekend op wat morele steun van Sandra voor onderweg. En foto's van een afziende ik zouden ook niet misstaan op deze blog. Maar, het is niet anders. Teleurgesteld vervolg ik mijn weg, Sandra op de parkeerplaats achterlatend.

Een meevaller is dat fietsers gratis de Puy opmogen en ik rijd de poortwachter optimistisch voorbij. Voordat ik goed en wel besef dat ik natuurbeschermd gebied binnenrijd staat de eerste aankondiging langs de weg.

De klim gaat beginnen. 12.2% is echt stijl en al snel is het tempo zeer laag. Ik blijf echter fietsen. Ik rijd van hectometerbordje naar hectometerbordje. Mijn benen ontploffen en mijn hartslag gaat langzaam omhoog. Ademen wordt steeds moeilijker en ik zoek een excuus om niet verder te hoeven. Een excuus kan ik niet vinden een muurtje wel. Even rust dan maar en tijd voor een foto.

Of stoppen nou het beste idee is waag ik te betwijfelen als ik weer opstap. Op gang komen is haast nog zwaarder dan op gang te blijven. Na een paar omwentelingen met mijn pedalen slaag ik erin ook mijn tweede voet in de klicks te krijgen en gestaag stijg ik verder. Ik kan de oneffenheden in het asfalt tellen en uitgebreid bekijken, zo langzaam rijd ik. Maar ik rijd en deze berg zal mij er niet onder krijgen. Op bijna twee kilometer van de top is mijn hartslag weer skyhigh. Ik belsuit nog een korte stop in te lassen. Ik heb tenslotte geen haast, maar wil fietsend boven komen. Vijf minuten later herhaalt het moeizame opgang komen verhaal zich. Ik bijt me vast in deze berg.

Nog één kilometer. Ik word ingehaald door een fanatieke fietser die er zelfs in slaagt iets tegen me te zeggen. Mijn antwoord komt niet verder dan een soort Arghhh, waarschijnlijk onverstaanbaar.

Nog 700 mter. Wil ik nog wel? Eigenlijk niet, maar zo dicht bij de top geef ik zeker niet op. Nog een stop inlassen? Ik zou wel willen, maar op gang komen vind ik op dit moment erger dan doorgaan.

Nog 300 meter. Mijn benen zijn compleet verzuurd. Ik heb geen idee waar ik nog kracht vandaan moet halen om mijn benen nog rond te draaien, maar op de één of andere manier lukt dat toch.

De top is er toch nog sneller dan verwacht. De lange bocht is opeens ten einde en na ruim 4 kilometer met hetzelfde stijgingspercentage wordt het opeens vlak. De voldoening wint het bijna niet van de moeheid. Toch ben ik best wel trots dat ik hier boven ben geraakt. Ik, die zichzelf vooral als anti-klimmer ziet.
Ik gooi me fiets als het ware van me af en geef mijn benen even wat andere beweging door een rondje te lopen.

Als ik weer wat op adem ben laat ik me uitgebreid fotograferen.

Het dal bezien vanuit de fiets, die deze beklimming een belangrijke rol speelde.

Na het klimmen is het dalen aan de beurt. Op het moment dat ik wil gaan dalen besef ikd at mijn windjack nog in de auto ligt. Ik had zo gerekend op Sandra's aanwezigheid op de top dat ik er niet aan gedacht heb het jack alsnog uit de auto te halen. Ik besluit rustig aan te dalen, maar al snel heb ik door dat 12% downhill bijna niet rustig kan. Ook merk ik nu pas hoe stijl de Puy eigenlijk is.

 

Om toch niet al te hard naar beneden te storten heb ik mij handen constant aan de remmen en de remmen aldus continu aan de velg. In een paar minuten ben ik beneden. Ik ga langs de slagbomen en draai onder aan de voet naar rechts. Sturen is opeens moeilijk: lekke band! Ik stop en verwissel mijn achterband. Hier merk ik ook het effect van mijn handen aan de rem, want mijn velg is gloeiend heet. Ideaal want zo warm ik mijn handen tijdens de bandenwissel. Elke fietser die langskomt stopt even om te vragen of ik hulp nodig heb. Maar ik red het wel alleen.

Na mijn gedwongen rust stap ik weer op de fiets. Voor ik het weet ben ik weer aan het stijgen. Ik had even geen rekening gehouden met De Col de Ceyssat. op zich niet al te moeilijk, maar als je net de Puy de Dome hebt beklommen is de 7 tot 8% in de laatste kilometers toch behoorlijk frustrerend. Zeker als je er geen rekening mee hebt gehouden. Maar ja, het zij zo en ik vervolg mijn weg. In de verte zie ik een jogger en ik doe mijn uiterste best om deze in te halen. Vlak voor de top lukt dat eindelijk.

De afdaling is een verademing. Niet al te stijl, maar wel lang. Heerlijk uitrijden, eerst door de bomen en later langs de graanvelden. Ik werp nog één keer een blik op de Puy de Dome.

Na een lange afdaling kom ik in het stadje Pontigaud. In dit vestingstadje zou ik graag even wat drinken, maar ik zie nog niets dat open is. In het noorden zie ik de restanten van de stadsmuur.

Het terrein blijft glooiend. Wat klimmen en wat dalen. Gelukkig is het hier niet meer al te stijl. Een tijdje rijd ik langs het water om even later weer omhoog te gaan tussen de bomen. Een afdaling met haarspeldbochten brengt me richting Montfermy. Het kost toch nog wat moeite om langs het stadje te klimmen, maar eenmaal boven wacht een lange afdaling.

Aan het einde van de afdaling ligt St Georges de Mons. Een wat grotere stad. De weg gaat on de plaats heen, maar ik besluit naar het 'Centre Ville' te rijden. Al snel gaat het omhoog. Ik hoop maar dat dit klimmetje niet voor niets is en gelukkig komt aan het einde van het klimmetje een terras in zicht waar al wat mensen zitten. Niet voor niets dus, maar als beloning een glas cola. Na het zoete vocht te hebben verorberd laat ik mijn bidon vullen met water. Het kan nu niet al te ver meer zijn.

In het dorpje Queiulle loopt de weg wat raar en bijna rijd ik het kerkhof op. In plaats daarvan draai ik om de kerk heen en vervolg de weg zoals ik denk dat zou moeten. Helaas staat hier een bord 'Route Barree'. Ik weet even niet wat te doen. Gelukkig lopen hier mensen op straat en in mijn beste Frans vraag ik advies.
'De weg is niet al te best, maar met de fiets kun je gewoon hierlangs naar St Gervais' is het vrij vertaalde advies.
Ik besluit dus het bord te negeren. In eerste instantie een wijs besluit want al snel wordt ik vergast op een aangename afdaling. Maar hoe verder ik naar beneden kom, hoe slechter de weg wordt. Niet alleen is het asfalt onregelmatig, maar in de bochten ligt ook veel grind.
En dan de reden van 'Route Barre'. Keien grind en aangestampte aarde. Teruggaan is geen optie, dus ik fiets zo goed en kwaad als ik kan verder. Deze ellende duurt maar 900 meter en dan kan ik de rivier over. De brug is dan wel afgesloten met een lint, maar ik til mijn  fiets eroverheen en steek lopend de Sioule over.

Aan de andere kant van de brug til ik mijn fiets over het volgende lint. Ik stap op en wordt gelijk geconfronteerd met de gevolgen van mijn overtredingen: lekke band. Weer een bandenwissel. Er lopen mensen langs die vragen of ik hulp nodig heb. Ik sla het aardige aanbod af en vraag in plaats daarvan naar de weg.
'Eerst een kilometer of twee omhoog' is het antwoord.
Omhoog is het juiste woord. De slechte, met grind bezaaide, weg doet zijn uiterste best om zo snel mogelijk daar te wezen waar hij moet zijn. De stijgingspercentages lopen al snel op tot ver boven de 10%. De zon doet inmiddels ook aardig zijn best zodat deze klim een onaangename verrassing is.
Drinken en drinken en toch maar doortrappen is het devies.
'Wat is er eigenlijk zo leuk aan klimmen?' vraag ik me tijdens deze beklimming meerdere malen af, maar als ik eenmaal boven ben is alle ellende weer snel vergeten.

Ook aan deze kant staat het hatelijke bord 'Route Barree' en ik zie hier dat de laatste hindernis 'Barrage de Queiulle' is genaamd.
Als ik langs een tuin fiets hoor ik gepraat. Ik versta wat er wordt gezegd en besef dat er Nederlands wordt gesproken. Voor de zekerheid vraag ik even de weg. Gelukkig ga ik de goede kant op. De Nederlanders vragen zich wel verbaasd af waar ik vandaan kom en beamen de ellende van het laatste 'klimmetje'.

Het ergste leed is gelden. De weg stijgt weliswaar nog, maar zo langzaam dat het lijkt of ik op vlak terrein rijd. Ik kies de weg naar St Gervais omdat ik weet dat dan de laatste 8 kilometer overwegend dalend zijn.

De lange rechte afdaling is een verademing. Ik laat me heerlijk uitbollen en geniet van de snelheid. Zelfs de kleine stukjes omhoog kunnen de pret niet drukken en de camping komt ras naderbij.
Het laatste stukje naar de camping is weliswaar omhoog, maar ik kom redelijk uitgerust bij onze vouwwagen aan.

Een mooie fietsdag, 82 km met 1650 hoogtemeters.