Mont Ventoux(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Als een kale puist ligt deze berg te wachten op me. In de ochtend rijd ik richting Sault en zie iedere keer weer de verschrikking die me te wachten staat. Ik ben best zenuwachtig! Een klim van 26 km heb ik nog nooit gedaan, niet eens iets dat er in de buurt komt.

Vandaag gaat het er wel van komen.

Ik besluit de zogenaamde mietjeskant te nemen; de minst stijle van de drie beklimmingen, maar wel de langste, dus vanaf Sault.

Als we in Sault aankomen rijden we eerst langs de fietsenmaker om een bandje te halen. Gisteren bij de voorbereiding stuitte ik namelijk weer op een lekke band, die inmiddels wel vervangen is, maar ik wil mijn voorraad binnenbanden op twee houden.

Na het korte bezoek aan de fietsenmaker rijden we naar de plek vanaf waar het moet gaan gebeuren. We stoppen de auto en ik maak mijzelf fietsklaar. Voor het geval ik nog twijfelde aan de lengte van de klim: hier op dit punt staat de lengte toch duidelijk aangegeven.
even later ben ik er klaar voor, laat me fotograferen door Sandra en begin aan dit ongewisse avontuur.

Het eerst stukje gaat me makkelijk af. Vanaf Sault is het namelijk eerst iets meer dan een kilometer dalen. Maar al snel begint het klimmen. Het eerste stukje is heel relaxed, zo'n 2%. Mijn fiets rammelt een beetje en al snel zie ik dat mijn bidonhouder wat los zit. Ik stop om deze weer vast te maken en rijd daarna rustig verder. Om mij heen kijkend geniet ik van het glooiende landschap. Ik kijk uit over de lavendel waar de Provence zo beroemd om is.

Al snel wordt het allemaal wat stijler. De volgende 10 kilometer gaan aan zo'n 5 tot 6%. Ik vind al snel een tempo dat bij me past. Ik word wel af en toe voorbij gereden, maar de inhalers verdwijnen niet al te snel uit het oog, dus zoveel harder dan ik rijden ze niet.

Na een kilometer of vier staat een Nederlandse auto langs de kant. De inzittenden wachten ongetwijfeld op hun idolen door de dag. Maar ze nemen ook de tijd om mij aan te moedigen. Dat is toch wel leuk als mensen je enthousiast aanmoedigen.

Na een kilometer of acht is de laatste kans om de hulp van bovenaf in te roepen. Het kapelletje langs de weg is haast niet te zien, maar als je er langs fietst toch ook niet te missen.

In een regelmatig tempo fiets ik verder. Op deze manier klimmen is best leuk. Niet al te stijl, maar wel duidelijk omhoog. Ik word nog een keer aangemoedigd door de Nederlanders, die mij weer hebben ingehaald. Ook Fransen staan langs de kant te wachten op hun held, maar doden hun tijd door mij bemoedigend toe te knikken. Ik heb vandaag echt goede benen. Het tempo zakt niet en als na ruim twalf kilometer de weg uitvlakt en de stijgigspercentages beduidend lager worden heb ik zelfs het idee dat ik aan het dalen ben. Met een gangetje van zo'n 20 km/uur fiets ik hier tegen de berg op. Het enige waar ik iets last van heb is het slechte wegdek.

Op twintig kilometer is een 'beroemd' tussenpunt. Het restaurant van Chatel Reynard. Nog voor ik er ben zie ik voor het eerst de top van de Ventoux en begrijp direct waarom dit 'De kale berg' wordt genoemd.

Bij Chatel Reynard geniet ik even van een cola. Terwijl ik lekker zit te genieten in het zonnetje, al best tevreden over de eerte twintig kilometer, zie ik fietsers omhoog gaan en naar beneden komen. Als ik de weg afkijk zie ik dat het zodra ik weer op stap ook direct een stuk stijler wordt.

Niet al te veel later stap ik weer op. Vanaf de 1.3% vlak voor mijn pauze ga ik over naar bijna 7%. Het valt me al met al niet tegen. Op het eerste stuk van de beklimming haal ik zelfs wat andere fietsers in, ook weer een vrij nieuwe ervaring voor mij.

Over een week zal de Tour de France hier aankomen. Nu al staan de campers langs de weg om maar verzekerd te zijn van de beste plek. Het geeft een extra dimensie aan deze klim. Na een kilometer of twee zie ik een fotograaf langs de kant staan. Nadat hij mij heeft gefotografeerd duwt hij een briefje in mijn hand waar ik later mijzelf (natuurlijk op het internet) kan bekijken.

Deze berg bevalt me wel. Ook als de paaltjes aan de zijkant een stijging van boven de 7% gaan aangeven. Aan de andere kant van de eg zoeven de fietsers omlaag. De snelheid lijkt nu nog onvoorstelbaar, maar ik zal straks een zelfde aanblik geven voor een andere fietser die dan, net als ik nu, omhoog zwoegt. De populariteit van deze berg wordt me nog eens duidelijk als ik weer een fotograaf tegenkom.

De top is al zichtbaar, En ik kan nog lachen.

De berg is legendarisch. In 1967 is hier een Britse wielrenner (Simpson) tijdens een touretappe door de hitte bevangen en overleden (een zonnesteek of doping?). Wielerhelden worden hier niet vergeten getuige alle snuisterijtjes en herinneringen die het moment markeren. Ook ik stop bij het monument om even bij deze tragedie stil te staan.

Inmiddels is het stijgingspercentage boven de 10% gekomen en begin ik de klim toch echt wel te voelen. Ik schakel voor de laatste anderhave kilometer terug naar het kleinste verzet en fiets, weliswaar langzamer, in een regelmatig tempo naar boven. De berg wordt kaler en kaler. Voor de mooiheid hoef je hier boven niet te zijn.

Dit laatste stuk is echt werken, maar omdat de klim me tot nu toe goed is bevallen heb ik nog wat over. Een derde fotograaf staat langs de kant en ook hij overhandigt mij een briefje. Ik heb straks heel wat mogelijkheden om op deze tocht terug te kijken.

Ik voel me een echte fietser vandaag en als ik een laatste draai naar de top maak heb ik nog voldoende over om een sprintje naar de top te doen. Moe, niet uitgeput, maar heel voldaan geniet ik van de drukte op de top. Collegafietsers vragen mij een foto van hun te maken en zij belonen dat met een wederdients ofwel een foto van mij.

Deze keer ben ik mijn windjack niet vergeten. Ik doe het jasje aan en begin aan de afdaling. De afdaling loopt mooi. De snelheden lopen hard op en 60 km/uur is geen uitzondering. Ik rem wat af voor de bochten om de fiets weer alle vrijheid te geven als ik de bocht indraai. Dit is echt genieten. De wind suist langs me heen. Regelmatig haal ik een fietser in en in de 21 km durende afdaling wordt ik maar één keer ingehaald door een ander.

Ik kom zwoegende fietsers tegen, zelfs fietsers die ik eerder op de dag vanaf Sault omhoog heb zien gaan. De Mont Ventoux is een echte uitdaging.
Helaas is de afdaling veel sneller voorbij dan de klim. Mijn handen zijn moe van het remmen en mijn kop van de concentratie. Onderaan de afdaling stop ik in Bedoin voor een cola op een terras. Ik ben niet de enige fietser.

Het profiel van de Mpnt Ventoux volgens www.climbbybike.com

Nu nog even terug naar de camping. En gelukkig ligt Bedoin nog vrij hoog zodat ik kilometers lang voornamelijk naar beneden rijd. Niet te stijl, maar toch genoeg om zonder al te veel inspanning snel de kilometers weg te fietsen.

Als ik in de verte voor me kijk zie ik een heuvelkam opdoemen en de autoritten van de vorige dagen in gedachten nemend besef ik dat ik hier overheen moet. Maar ach, hoe zwaar kan dat nou wezen na de Ventoux?

Een klimmetje van een kilometer of zes, niet al te steil, brengt me naar de top van deze laatste hindernis. Ik giet de laatste resten uit mijn bidon achter in mijn keel en laat me met de weg mee naar beneden vallen. Zoals altijd blijf ik goed langs de kant van de weg, maar toch is dat blijkbaar niet altijd voldoende.
Juist in het snelste deel van de afdaling zeilt een botte Fransman ruim door de bocht, kijkt wat meewarig naar mij, maar stuurt niet bij en dwingt mij de berm in. Met een snelheid van boven de vijftig moet ik al mijn stuurmanskunst aanwenden om overeind te blijven en als ik, nadat de bruut is gepasseerd, de weg weer opstuur, voel ik het hart in mijn keel.
Maar niet te lang bij stilstaan. Het ging goed, voornamelijk omdat ik de bocht niet te krap heb aangesneden. En ik fiets weer lekker door.

Het laatste deel naar de camping is voornamelijk vlak en ik rijd genietend verder. Trots en voldaan doe ik me na ruim vier uur fietsen tegoed aan een koud glas drinken.

85 km met 1520 hoogtemeters