Om kwart over zes gaat de wekker omdat ik me gister in door een gesprek met Zuid-Afrikanen een beetje gek heb laten maken.
Zij vertelden dat je in alle vroegte het parkoers van de tijdrit zelf kunt rijden en dat lijkt me wel wat en is de reden voor dit vroege opstaan.

Een snel ontbijt en dan op weg. Precies om zeven uur, zoals gepland.

Het begin van de rit van vandaag is licht dalend en daarna vrijwel vlak tot aan het meer. Ik kan zo lekker warm rijden en voer mijn snelheid steeds meer op. 
In Annecy zelf rijd ik verkeerd, maar laat me uiteindelijk de weg wijzen door de Fransen, die vandaag vroeg op zijn.

Het gaat echt helemaal goed als ik het bordje 'Départ' tegenkom: de start van de tijdrit. Ik volg de aanwijzingen en draai even later bij de start het parkoers op. Mijn tijdrit kan beginnen.

Het kaartje van de website van deTour

He is een machtig gevoel hier te rijden. Ik stel me voor dat de nu nog lege ruimtes achter de dranghekken gevuld zijn met een mensenmassa. Dat moet toch een kick geven als beroepsrenner.

Ik start zeer voortvarend maar wordt na enige tijd ingehaald door twee fietsers. Ik sluit makkelijk bij ze aan en het blijken Amerikanen te zijn. We verbazen ons over de snelheid van het parkoers. Als wij hier zo gemakkelijk ruim boven de dertig rijden, zullen de profs helemaal langsknallen.

Bij elke zijstraat staan gendarmes. De meesten knikken ons vriendelijk toe en laten ons onze weg vervolgen. Maar dan is er opeens een gendarme die andere orders heeft: 'van het parkoers af!'. Ik raak de Amerikanen kwijt en volg het fietspad evenwijdig aan het parkoers. Zodra ik de kans krijg draai ik terug naar de echte weg en wordt weer vriendelijk toegeknikt door een volgende gendarme.

 

 

We snellen langs het meer en aan het einde van het water wijst een vriendelijke gendarme mij de weg. Hier komen wat fietsers samen en in een groepje gaan we verder. Weer worden we tegengehouden, maar het blijkt ditmaal voor werkzaamheden te zijn. De boog voor de 15 km wordt opgeblazen en neergezet.

Opeens is het afgelopen met het vlakke deel. Aan de linkerkant vand we weg staat de tour-aankomdiging 'Sommet 3.7 km' en ik voel dat gelijk in mijn benen. Het groepje waarin ik rijd spat uiteen.
Na een uur de grote plaat klimmen op een klein verzet. Dat ben ik totaal niet gewend en dat valt ook echt niet mee. Binnen de kortste keren lopen mijn benen vol. Het goede gevoel van de Ventoux lijkt hier te verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Maar toch vind ik snel mijn eigen tempo en dan is klimmen weer leuk. En wat het nog leuker maakt zijn de rijen publiek die langs de col staan. Ik heb zelfs tijd en adem om al fietsend hier en daar een praatje te maken.

Ik word ingehaald door een soort van voorwedstrijd. En boze politie-agent blaft mij vanuit een auto toe dat ik moet stoppen. Ik stop en laat het pelotonnetje voorbijgaan. Als de kust veilig is, stap ik weer op de fiets.

Langs de col wordt het drukker en drukker en hier en daar staat er een gendarme die zich wil laten gelden. Dan moet ik afstappen om verder te lopen. Nergens is hier een mogelijkheid om een alternatieve route te kiezen maar de jonge agent is niet te vemurwen.
Ik geef hem zijn zin, maar zodra hij uit het zicht is, stap ik weer op de fiets. Bij de volgende agent wordt ik zelfs bijna aangemoedigd: ik mag in ieder geval doorrijden.

Op de top van de col staat al veel publiek en dat geeft wel extra moraal. Ik zie echt uit naar de afdaling, maar ook hier staat een agent met orders mij af te laten stappen. Ik loop een klein stukje downhill langs het parkoers, verbaasd bekeken door het publiek. Met een schouderophalen maak ik ze duidelijk dat ik er ook niets van snap.

Na een klein stukje afdaling heb ik de mogelijkheid het parkoers te verlaten. Via een evenwijdige route rijd ik richting finish. 4 km voor de finish mag ik weer op het parkoers, als ik maar links blijf rijden. Geen enkel pobleem natuurlijk.
Inmiddels rijd ik weer langs het meer en spot alternatieve methoden om de Tour te bekijken.

1500 meter voor de finish moet ik definitief het tijdritcircuit verlaten. Ik zoek mijn weg door het oude Annecy om de laatste kilometers richting camping te fietsen.
Waar ik begon met dalen, eindig ik logischerwijze met stijgen, maar de helling is zo licht dat ik er eigenlijk niets van merk. Zo kom ik uitgerust terug op de camping waar Sandra mij verwelkomt met een kop koffie.

77 kilometer en toch nog 560 hoogtemeters