Tegen negen uur melden we ons bij de organisatie van de Duinentocht. Niet alleen de toertocht moet betaald worden, ook een duinenkaart voor deze dag. Een sticker op de controlekaart is het bewijs van betaling.

We fietsen weg bij het pannenkoekenhuis. Het eerste stuk is door het bos heen. Zo in de schaduw is het nog erg fris. Ik heb geen idee hoe snel we fietsen, want mijn kilometerteller doet het niet (batterijproblemen).

Via Heemskerk en Wij aan Zee draaien we de duinen in. Onderweg halen we een koets met ee L(es) erop in. We komen de koets laternog twee keer tegen en geen van alle keren maakt de instrcuteur aanstaleten om de leerling te vertellen dat hij, waar mogelijk, ruimte moet maken voor snellere weggebruikers.
Eén of andere lolbroek heeft ergens een pijl omgedraaid zodat we even later op hetzelfde punt uitkomen. Als we weer terugkomen is iemand zo vriendelijk geweest de  pijlen weer goed te zetten zodat we niet in rondjes rond blijven draaien.

In de duinen komen we veel vee tegen. Zowel koe- als schaapachtigen.

In Egmond is een controlepost en tijd voor een kopje koffie. De bediening is zo traag dat we, nadat we eerst te lang hebben gewacht om te bestellen en dat het vervolgens te lang duurde voordat het het vocht werd uitgeserveerd, zonder koffie verder zijn gereden.
Het duurde hier zo lang dat mijn batterij zich als het ware zelf heeft opgeladen (zonne-energie?) en mij vanaf dit moment weer op de hoogte houdt van de harde cijfer.

De paden waar we over rijden zijn niet de beste. Meestal met klinkertjes, soms zelfs met schelpzand (voorzichtig in de bochten), maar een enkele keer toch ook met asfalt bedekt. En in de duinen ga je steeds een heel klein beetje op en neer. De hoogteverschillen zijn echter zo klein, dat je er op het profiel vande tocht zo goed als niets van terug ziet.

Ik merk hier dat het klimmen in de vakantie zijn vruchten heeft afgeworpen, want voorheen had ik altijd veel moeite met de duinen. Nu fiets ik er makkelijk door heen.

Onderweg, als ik rustig voortpeddel om op Ton, die even het helmgras van dichtbij wilde zien, te wachten word ik voorbijgereden door Patrick, een medetrainer van de dinsdagavond.

Bij Camperduin lijken we het strand op te fietsen, maar dat blijkt de weg voor de zeewering te zijn. Voor we die weg opdraaien even naar links om alsnog een kop koffie te gaan drinken.
Op de kaart staan allerlei soorten gebak, maar wij kiezen het meest gezonde: slagroomwafel met verse aardbeien. De aardbeien voor de vitamine en de wafel voor de snelle koolhydraten en dat geldt natuurlijk ook voor de slagroom. Deze wafel was een ware traktatie, maar als het niet was voor het gezonde fruit hadden we hem natuurlijk nooit opgegeten.

De weg langs de zeewering is een kilometer of zeven en heerlijk met het windje in de rug. Als we daarna de duinen in worden gestuurd moeten we over zulke kleine en met slechte ondergrond bedekte paadjes dat Ton zich vertwijfeld afvraagt of dit wel de route voor een fietstocht is.

We rijden verder noordwaarts tot we bij St Maartenzee de wind op kop krijgen.  Door het vlakke noorhollanddse land met de wind op kop; dit is toch wel het minst leuek stuk van de route, vooral omdat mijn benen zich niets gelegen laten aan de tegenwind en gewoon verzuren. Inmiddels hebben we gezelschap gekregen van twee trainingsmakkers van de dinsdag, die in Schoorl  het dorp in rijden voor een bak koffie. Wij rijden door.

We worden al snel ingehaald door een groep van vier. Ze rijden niet al te veel harder dan wij, dus we haken in. Vooral door Bergen heen gaat het nogal rommelig, want het is hier constant draaien en keren. Als de wegen wat langer worden herstellen onze voorrijders zich ook en geven een keurig constant tempo aan.

Inmiidels schijnt de zon en is het aangenaam fietsweer. De laatste vijfentwintig kilometer schieten onder onze wielen door en even later zitten we op het terras van het pannenkoekenhuis waar we ook al waren begonnen.

Een paar colaatjes en dan op huis aan. Het was weer een mooie fietsdag. De bochtenw aren weliswaar soms wat krap, maar met op het juiste moment wat steviger insturen kwam ik ook daar goed doorheen, al merkte ik aan de gnuigelende reactie van Ton dat het er niet uitzag en komisch werd door de auditieve begeleiding.