Als ik wakker word hoor ik de regen al zachtjes op mijn zolderraam tikken. Het was weliswaar voorspeld, maar echt blij word ik er toch niet van. Ik ga naar beneden en kijk even naar hoe laat Sandra thuis zal komen. Dat tijdstip en de regen doen me besluiten om de 75 km te gaan fietsen i.p.v. de 100.

De ruitenwissers zijn de hele weg aan het werk en als ik mijn schoenen aandoe en mijn fiets uit de auto haal stijgt mijn waardering voor die wissers die mijn raam toch maar mooi droog hielden.

Bij de inschrijving is het lang niet zo druk als de vorige keer dat ik hier was (de Bultentocht) en ik kan dan ook gauw op weg.

In het begin fietsen veel mensen bij elkaar. De regen maakt het zicht soms wat lastig en zo komt het dat we na enige kilometers in grote getalen langs de verkeerde kant van een pijl rijden. Na een paar kilometer hebben de eersten dat door en dat betekent omdraaien dus. Op de terugweg pikken we hele volksstammen op die niet zo lang onze fout hoeven te rijden.

In de bossen lijkt de regen nog wel mee te vallen, maar op de open stukken klettert hij toch behoorlijk op mijn lijf. Inmiddels ben ik nat, natter kan niet, dus lekker doorfietsen.

Het is in de bossen ongetwijfeld mooi als er ook maar een beetje zon is. Nu is het grauw en grijs. Ik klim en daal en krijg zin in een kop koffie. Maar hoe ik ook rondkijk, nergens kan ik terecht, dus ik fiets maar door.

De Amerongse berg zit twee keer in de tocht. Wel elke keer van de andere kant. Ik kom redelijk makkeijk boven, daal ondanks het natte wegdek soepel en inhaleer de extra zuurstof die door de regen in de lucht zit.

Maar dan wordt het droog en ik denk er zelfs over mijn jack uit te doen, maar heb geen zin om te stoppen. Dat is maar goed ook, want de regen komt in alle hevigheid terug en precies als ik op een open stuk rijd. Snel fiets ik naar het beschuttende bos en rijd de rit rustig uit.

Uiteindelijk was de rit ruim 80 km met 440 hoogtemeters.