Als ik op sta, weet ik al dat ik vandaag een zware dag ga krijgen. Al staan er maar vijf geregistreerde hellingen op het routeschema, ik weet van vorig jar dat het de hele dag niet vlak zal zijn.

Het ontbijt is karig: twee stokbroodjes, één met jam en één met smeerkaas. Ik ben wel eens beter aan een fietsdag begonnen.
Ons hotel ligt net iets meer dan een kilometer van de start, maar we rijden na het ontbijt eerst nog even langs de auto om mijn GPS-logger op te halen. De startkaarten hebben we gister al gehaald, dus niets staat ons in de weg om bij aankomst direct te starten; we halen een startstempel en kiezen de juiste weg na het startdoek boven de straat.

De eerste paar kilometer gaan door Luik en zijn vrijwel vlak. Hier rijdt iedereen nog een beetje bij elkaar. Na een paar kilometer begint de eerste klim: niet al te stijl, maar wel erg lang. Ton rijdt langzaam bij me weg en ik word her en der ingehaald door andere fietsers. Maar het verschil met al die anderen is niet meer zo groot als voorheen. Ook raak ik van de klim, zelfs een vrij lange als deze, niet echt buiten adem. Ik kies mijn eigen tempo en kom vrij makkelijk boven.
De miezerregen stoort mij niet en maakt ook de weg niet zo nat dat afdalen gevaarlijk wordt.

Ton wacht op mij, maar we spreken af dat we vanaf de volgende klim ieder ons eigen tempo zullen fietsen. Dat betekent dus dat Ton bij mij weg zal fietsen en dat ik hem pas bij het hotel terug zal zien. Maar een tocht als deze gaat het beste in je eigen tempo.

Na 23 km komt de eerste echte kuitenbijter van de dag. De Cote de Chambralles. Over een afstand van 1600 meter een gemiddelde van 9.2% met een maximale stijging van 20%. Hier moet ik echt aan de bak. Maar ook hier kom ik gewoon fietsend boven.
De afdaling is vervelender. De slechte weg maakt het afdalen gevaarlijk, dus ik rijd rustig aan. Toch haal ik nog mensen in. Ze dalen echter als oude kranten en het kost veel moeite om deze groep te passeren.
Ton is ook weer in zicht, maar net als ik de groep inhaal, gaat de weg weer omhoog en is inlopen op Ton een utopie.

Bij de splitsing met de langere tochten volg ik de 130 km-route en het is direct een stuk minder druk. Een beetje klimmen en een beetje dalen. Nooit wordt het echt vlak. Het landschap is door de miezer en de nevel niet echt aantrekkelijk en ik begin trek in koffie te krijgen.
Gelukkig is binnen 50 km de eerste controlepost met daarbij een mogelijkheid om koffie te drinken. Na de stroopwafel en de isotone dorstlesser van AA bestijg ik de trap en kies een tafeltje. Ik verbaas me niet echt dat Ton hier zit en aan de volheid van zijn bakske koffie is te zien dat hij hier nog niet al te lang zit. Ik haal ook koffie en op het terras is het lekker zitten, vooral omdat het inmiddels is opgehouden te regenen.

Na twee koppen koffie en een wafel zoek ik mijn fiets weer op en gaan we verder. Het natte shirt en de niet al te hoge temperatuur zorgen ervoor dat ik het eigenlijk een beetje koud heb. De eerste geregistreerde helling is pas over 35 km, maar ondanks dat gaan we gelijk stevig omhoog, ieder in ons eigen tempo.
Een half uurtje na de pauze merk ik ineens dat ik niet voldoende gegeten heb. Het karige ontbijt en niet al te veel eten bij de stop was duidelijk te weinig. Mijn maag voelt hol en leeg aan en mijn benen zijn als pap. Het lijkt wel of alle kracht die ik heb zich concentreert in het mij laten weten dat ik honger heb.
Ik grijp naar mijn achterzakken en haal de krentenbollen te voorschijn. Ik eet ze snel op, maar besef dat dat me voor dit moment niet zal helpen. Ik ben getroffen door een echte hongerklop.
Ik probeer zo weinig mogelijk energie te gebruiken, fiets dus niet al te snel en vind zo'n half uur later mijn ritme weer een beetje terug. Ik eet nog maar wat om te voorkomen dat dit straks weer gebeurt.
Vlak voor we aan de Col de la Roche à Frene beginnen zie ik een richtingaanwijzer naar onze volgende controlepost. Even denk ik dat het wel een makkelijke oplossing zou zijn, maar mijn trots en doorzettingsvermogen staan niet toe dat ik hier een kortere weg neem.

Over een afstand van 2 km een gemiddelde van 9.5% met een maximale stijging van 13%.

Deze col is echt zwaar. Over de hele klim zie ik mensen lopen langs de weg. Ik ga ze fietsend, soms niet al te snel, voorbij. Aan het begin van de klim staat een bordje 15%. Ok, ik heb ze steiler gehad, maar de klim is vrij lang en vrijwel constant boven de 5%. Boven op de heuvel is te zien aan de deelnemers aan deze tocht dat de col als zwaar wordt erkend, want veel groepen staan op achterblijvers te wachten of rusten gewoon wat uit.
Ik praat even met wat medefietsers, maar fiets snel door naar de controlepost, waarvan ik het bestaan al ontdekt heb.

Bij Ranch Don Diego is het een drukte van jewelste. We krijgen drinken en wat te eten en er is van alles te koop. De rijen voor de kraampjes zijn echter lang, dus ik besluit om, behalve een Aquarius, uit mijn zakken te fourageren.

Als ik weer de route kies, stop ik nog even bij de fietsenmaker. Hij heeft veel commentaar op het onderhoud van mijn fiets, maar wat hij uiteindelijk heeft gedaan leidt absoluut niet tot het verhelpen van het krakende probleem.

Het gaat nu richting La Redoute, maar voor die tijd doen we nog een heel behoorlijke klim. In de daarop volgende ziedende afdaling raak ik, en velen met mij, het spoor bijster. Beneden in het dorp aangekomen zijn er namelijk geen pijlen meer. We hebben er één gemist. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die een beetje de weg kennen en door die mensen te volgen kom ik even later toch aan de voet van één van Belgisch beruchtste toppen!

Over een afstand van 1700 meter een gemiddelde van 9.5% met een maximale stijging van 20%.

De Redoute is vooral naar het einde toe venijnig. Daar staan ook de fotografen en net als je de eerste hebt gehad, komt de tweede in beeld. Dat laatste stuk is een aanslag op je benen, maar vooral ook op je wil. Je hebt haast geeen idee hoe je verder moet. De trappers rond krijgen is vrijwel onmogelijk en vooruit gaan gebeurt met een tempo waarvoor de 'Fiets je Fit'-groepen in Nederland hun neus op halen.
Het leuke van de Redoute is dat er aan het einde veel mensen staan. Dat geeft moed, geeft inspiratie en geeft de wil om je niet lopend te laten zien aan je toeschouwers.
Er loop zelfs iemand met mij mee de laatste meters. Hij ziet dat ik het moeilijk heb en praat mij naar boven: een geweldig gevoel.

De foto's zijn gemaakt door Sportplaat

Boven op deze puist kom ik Mike en zijn vader tegen. Ik praat wat met ze, vul mijn bidonnen met water, sla het appeltje af, haal mijn laatste stempel en ben weer klaar om verder te gaan.

Voor ik verder ga, kijk ik nog even naar wat medefietsers; naar hoe zij hoestend, proestnd en ploeterend boven komen.

Naar de finish is nu nog voornamelijk omlaag. Er is nog een klein klimmetje in de route opgenomen, maar door de hoge aanloopsnelheid ben ik al halverwege de klim voor ik het merk.

In de afdaling naar Luik wordt ik door een grote groep voorbij gereden. Ik kan niet aanpikken. Even later sluit ik bij een verkeerslicht achter in de groep aan. En opeens gaat de groep mij te langzaam. Ik schuif helemaal naar voor in en uiteindelijk voorbij de groep. Even later rijd ik alleen Luik binnen. Nog wat draaien, wat keren, wat verkeerlichten op rood en wat op groen en dan door een haag van mensen onder het finishdoek door.

Een tasje met herinneringen ophalen en dan terug naar het hotel waar Ton al zit te wachten op het tegenoverliggende terras. Eén drankje sla ik niet af, maar dan is het toch tijd de fiets op te bergen en het zweet af te spoelen.

1940 hoogtemeters op 135 kilometer