Het is weer eens zo'n dag dat de wekker op een onmogelijk tijdstip gaat. Ik sleep me uit bed, doe de dingen die ik moet doen en stap op de fiets richting de Rijnbrug in Alphen, waar Berto al staat te wachten. Even later komt Ton aan, we laden de fietsen in, stappen in en gaan op weg naar Spijkenisse.

Als we om acht uur de startplaats oprijden om onze rugnummers op te halen is het al een drukte van belang. We spelden de nummers op en gaan op zoek naar een kop koffie. Alles wat voor koffie nodig is, is aanwezig. Behalve elektra. Geen koffie dus!

Om negen uur precies klinkt het startschot. Een peloton van een mannetje/vrouwtje of tweehonderd komt snel in gang. De eerste vijftien kilometer gaan het peloton als een razende door de dorpen, niet afgestopt door de vele rotondes die het parkoers hier rijk is. Snelheden van tegen en net boven de 40 worden regelmatig gehaald.
Na 15 km staat er een gemiddelde van 31.6 km/uur op de teller.

Na de tunnel bij Barendrecht onder de Oude Maas door heeft het peloton een beetje vorm gekregen en gaat het wat rustiger aan. Begeleid door een stuk of vijftien motorrijders, een voorrijdauto en een bezemwagen rijd het peloton onder leiding van renners van de Toerclub Voorn Putten door het Zuidhollandse land.

In het begin was het even zoeken naar een goede stek. We reden achter wat jongens die steeds gaten lieten vallen. Nadat we deze en nog een aantal andere gatenbreiers gepasseerd hebben beginnen we ons op ons gemak te voelen in het peloton.

Berto fietst even voor ons uit; maar alleen maar op langs de kant te stoppen om het gras eens op een andere manier dan met regenwater te bevochtigen. Het peloton snelt voorbij en een tijdje later sluit Berto hijgend weer bij ons aan. Het was toch niet het goede moment voor een sanitaire stop en hij had de hulp van de bezemwagen (die hield hem uit de wind) nodig gehad om terug te keren in de groep.
Na een kilometer of vijftig is er wat verwarring (we lijken de weg kwijt te zijn) en stopt de groep. Na enig heen en weer gepraat gaan we weer verder. Veel rijders maken van deze onverwachte stop gebruik om hun blaas te legen.

Het blijft hard gaan. Na 80 km ligt het gemiddelde nog steeds rond de 30 km/uur. De weg wordt keurig vrij gehouden door de motorrijders. We hebben geen enkele last van ander verkeer. Een loper kan echter niet tegen worden gehouden. Hij vindt het peloton erg interessant en gaat rechtop staan. Piepende en krijsende remmen in het peloton zijn het gevolg. Ook ik moet vol in de remmen, maar blijf gespaard terwijl ik achter mij een aantal renners tegen het asfalt hoot kletteren en door hoor schuiven. Vier man gevallen. En dat zo'n 200 meter voor de verzorgingspost.

We krijgen allemaal een voedertas met drie bolletjes, een appel, een stukje kaas en een flesje dinken. We hebben alle tijd om het rustig op te eten en als we voldaan zijn, stellen we ons op om weer verder te gaan.

Behalve veel mannen doen er ook wel wat vrouwen mee aan deze tocht en de meest opvallende verschijning zijn twee dames in het rose van de wielerploeg Leontien.nl. De meiden rijden normaliter mee in de top van het vrouwen amateur wielrennen en hebben deze tocht uitgekozen als trainingsritje. Vooral Chantal Blaak geniet van alle aandacht die ze krijgt.

We zijn net goed en wel op gang of we moeten met z'n allen wachten voor de open brug van de Goereese Sluis.

Het wachten duurt erg lang terwijl er geen beweging in enige boot lijkt te zijn. De motorrijders worden onrustig, zij moeten ook de amateurs begeleiden, en de voorrijders weten ook niet wat te doen. Na enig doorvragen blijkt de brug gewoon kapot te zijn. De hoofdmotormuis belt met de politie met het verzoek de snelweg even voor ons af te sluiten, maar aan dat verzoek wordt geen gehoor gegeven. Er is maar één oplossing: alle fietsers lopend met fiets voor zich en/of aan de hand over de smalle sluis.

Als ik aan de andere kant ben, neem ik even de tijd om foto's te nemen.

Hierna gaat alles opeens een stuk minder soepel. De brug heeft voor dermate veel oponthoud gezorgd, dat het de laatste 60 km nog behoorlijk doortrappen moet worden. Het lijkt wel of de voorrijders daar zenuwachtig van worden en er wordt een paar keer verkeerd gereden als de voorrijdauto de motors niet volgt. Irritatie is het gevolg. Maar toch maar verder en het tempo ligt direct zo'n 5 km hoger dan voor het oponthoud.
Door het lopen bij de sluis is het gemiddelde gezakt naar 28.5 per uur en er lijkt alles aan gedaan te worden om dat gemiddelde weer op te schroeven.

Op stukken waar we 'maar' dertig rijden klaagt Ton dat de boel aan het inzakken is. Berto is door zijn eten heen en heeft een zwaardere versnelling gezet. We rijden behoorlijk voor in de groep. Wat een heerlijk gevoel!

Een kilometer of vijf voor het verwachte einde rijd ik even helemaal naar voren. Ik bedank de voorrijders voor de mooie tocht en het goede begeleiden. Natuurlijk komen ze direct met excuses dat het even wat rommelig was, maar ik zeg één van hen dat ze ook gewoon een compliment in ontvangst mogen nemen. Daarna wordt ik bijna teruggeduwd door een clubgenoot van de voorrijders en zoek mijn plekje bij Ton en Bert weer op.

Even gaat het nog bijna fout. Vanuit een bocht komt de gene die rechts van mij rijdt steeds meer naar links toe. Ik kan niet anders dan hem tegen te houden en ietwat terug te duwen met mijn handen. Het was even schrikken, maar het ging gelukkig goed. De andere fietser was ook behoorlijk geschrokken. Even later zoekt hij mij op om (wel drie keer) zijn excuus aan te bieden.

We snellen door de laatste dorpjes, met publiek langs de kant, heen. Als we Spijkenisse binnen rijden weten we dat we er bijna zijn. Het doek van de laatste kilometer. Al is het geen wedstrijd, het lijkt wel of iedereen bij de eersten wil binnenkomen. Het is vechten voor je plek in het peloton. Maar de voldoening is groot als we toegejuichd door honderden toeschouwers onder het finishdoek doorrijden.

Het was een heerlijke tocht met uiteindelijk toch nog een gemiddelde van tegen de 30 per uur. Het was prachtig weer en het rijden in een groep houdt je uit de wind, maar je voelt dus ook weinig wind die verkoeling brengt. Ik heb het best warm gehad. Maar ik niet alleen. Ook Ton en Berto hebben dorst. We vertrekken niet eerder naar de auto dan dat we per man drie grote glazen cola light hebben gedronken. Berto twee en één biertje. Dat voelt hij vanzelf in de laatste twee kilometer naar de auto.