Op een gewone dinsdagavond besluit ik mijn fiets in de auto te gooien en naar Bloemendaal te rijden. Ik wil een paar keer het kopje op. Dat paar keer wordt uiteindelijk zeven keer en als je op het plaatje kijkt, lijken het allemaal verschillende hoogtes te zijn, maar dat is de afwijking van de hoogtemeter.

Ik start aan de noordkant van het kopje. Hier is de beklimming over een klinkerweg. Bij restaurant het Kopje denk je dat je er bent, maar dan komt er nog een hupje. Volgens heuvelsfietsen.nl is dit de zwaarste kant. 43 meter klimmen over een lengte van 1260 meter.

Profiel van heuvelsfietsen.nl

De eerste beklimming valt niet echt mee. Ik heb mijn krachten niet goed verdeeld en kom hijgend als een molenpaard boven. In de afdaling herstel ik snel en ik rijd nu eerst een rondje door de duinen.

De beklinkerde fietspaden zorgen voor een constante trilling in mijn armen en benen, maar mijn tempo lijdt er niet echt onder. Even moet ik door het zand als de boswachters de weg versperren. Dat haalt het tempo er eventjes uit. Voor de rest rijd ik soepeltjes door het duin.

Als ik terugkom in Bloemendaal neem ik weer de noordkant van het Kopje. Ik weet nu weer hoe de klim loopt, dus ik kom een stuk minder hijgend boven. Het tweede deel van de klim heb ik het binnenblad niet meer nodig.
Ook weet ik nu hoe de afdaling loopt en ik trap dan ook flink bij. In de korte afdaling ligt de snelheid dan toch tegen de 60 km/uur.

Beneden in Overveen ga ik twee keer rechts en zo sta ik aan de voet van de zuid-beklimming van het Kopje. De makkelijkste klim volgens heuvelsfietsen.nl. De lengte is nog geen 700 meter maar daardoor is het gemiddelde stijgingspercentage wel wat hoger: 4.3%.

Profiel van heuvelsfietsen.nl

 

De klim is te kort om echt achter adem te komen en ik rijd redelijk relaxed naar boven. Net na de top draai ik de Koninginneduinweg in voor een korte, stijle, beklinkerde afdaling. Via de Midden Duin en Daalse weg kom ik weer aan de voet van de noordkant. Nog een keer omhoog en ik heb nu het ritme al snel te pakken. Het meeste wennen is de afwisseling in tempo en in het rond te draaien verzet.

Na de afdaling draai ik naar het zuiden. Ik rijd door het rijke deel van Noord-Holland. De huzien zijn groot en de tuinen er omheen zijn beter te bestempelen als parken. Via Aerdenhout en Bentveld rijd ik naar Zandvoort. Ik kom aan het noorden va de stad uit en draai de boulevard op richting Bloemendaal aan Zee.

Aan mijn linkerhand ligt een rustige zee. De zon gaat langzaam onder en een reddingsboot ligt doelloos in de kleine golven te dobberen, de laatste stralen zonlicht meepikkend.

Ik ben niet de enige fietser op de boulevard. Toch rijd het hier prettig omdat iedereen rekening met elkaar lijkt te houden. Ik draai deze keer niet de duinen in, maar richting Overveen. Ik kijk nog één keer achterom om van de ondergaande zon te genieten. De laatste stralen kiezen een verliefd stelletje.

In Overveen kom ik weer aan de noordkant van het Kopje uit. Ik rijd mijn fiets naar boven en kies deze keer voor een stuiterende afdaling langs de zuidkant. Ik rijd niet helemaal naar de voet van het duin, maar kies voor de noord-oost klim. Deze klim is de stijlste van de drie met een maximaal stijgingspercentage van 9% (over 100 meter).

Profiel van heuvelsfietsen.nl

Na het eerste stijle stuk is het makkelijk omhoog klimmen. Hierna doe ik niet de hele afdaling, maar ga halverwege linksaf om terug te gaan om nog één keer de noordkant te beklimmen. Ik wil niet zeggen dat het nu een eitje is, maar het lijkt wel steeds makkelijker te gaan.

Nog een lange afdaling en dan zoek ik de auto op. Ik heb genoten van deze lekkere training.