Deze onderneming begint met een SMS-je dat Ton ontvangt als we onderweg zijn. Hij krijgt een prettige reis toegewenst en ergens onder aan dat berichtje staat: 'Ook voor Theo'. Ton meldt mijn teleurstelling ;-) hierover aan de verstuurster en even later ontvang ik een SMS-je met dezelfde strekking (en onderaan: Ook voor Ton). Nu is alles OK en kunnen we deze uitdaging ten volle aangaan.

De Bed and Breakfast waar we terecht komen ligt even buiten Luik. Het is een enorm huis, bewoond door een oudere vrouw met haar man. Overal in het huis hangen familiefoto's zodat Ton tot de conclusie komt dat Oma elk jaar een foto voor haar verjaardag krijgt.

Na een goed ontbijt vertrekken we zaterdagochtend om kwart over zeven op de fiets richting de start. Ik heb een route doorgemaild naar Ton en via zijn Garmin worden we naar de start geleid. Het laatste stuk is al een pittige klim en bij de start wachten Meike, Berto en twee vrienden van hem met smart op ons. We halen snel onze startbeschieden en kunnen vertrekken.

Het team voor de Reuzen avn de Ardennen (Bron: http://www.firstfotofactory.com

 

Gelukkig beginnen we met een afdaling, een mooie lange vrijwel rechte weg, waar ik gelijk mijn snelheidsrecord probeer te breken. Hoewel dat wel lukt, ben ik niet tevreden, want de 70 is nog niet gehaald.
Na zes kilometer in de echte tocht krijgen we de eerste klim. Niet zo stijl, maar vrij lang. Ik kan langer dan vorig jaar bijblijven, maar moet er toch als eerste af. Ik zie de groep nog lang voor me blijven, maar door de lengte van de klim, zijn ze op een gegeven moment toch uit het zicht verdwenen. In de afdaling haal ik ze niet bij en ik besef dat ik ze vandaag niet meer zal zien.

Net na de top van de derde cÔte van de dag wordt ik bijgehaald door een grote groep. De komende tien kilometer wordt dalend en vrij vlak, dus ik sluit aan.  Er wordt stevig doorgereden en op een gegeven moment zie ik mijn oorspronkelijke team in de verte rijden. We lopen vrij snel op ze in, maar voordat ik echt kan aansluiten zijn we bij de voet van de volgende klim.
Ik bijt even op mijn tanden om zo lang mogelijk bij de snelle groep te blijven en zo verbaas ik vriend en vijand als ik in de klim mijn vijf medestarters inhaal. Ik moet profiteren van deze opleving van klimmersbenen en klamp zo lang mogelijk aan. Toch moet ik vrij snel lossen uit de groep en even later halen mijn startgenoten mij één voor één in. Natuurlijk kan ik ze niet volgen en ik zie hun ruggen langzaam in de verte verdwijnen.

Bij de eerste ravitaillering zie ik ze nog één keer terug. Ze wachten even tot ik drinken en (veel) honingwafels heb gehaald en met elkaar gaan we verder. Het verhaal wordt bijna saai want in de klim moet ik er weer af en ditmaal definitief. Alleen Cormé zal ik nog tijdens de rit terug zien, de rest pas na de finish.

Het tweede blokje beklimmingen is al wat pittiger dan het eerste. Het wordt allemaal wat langer en wat stijler. De zon is warm en de wind af en toe net ietsje te stevig. Na ruim vijftig kilometer (voor mij dus 65) gaan we de cÔte de Neuville op. Deze klim is op zich goed te doen, maar de lange rechte weg voor me werkt niet echt stimulerend.

Op zo'n lange rechte klim zie je haast niet dat je omhoog gaat, maar je voelt het echt wel in je benen. Voor het eerst vandaag voel ik ze protesteren. Toch kan ik nog steeds omhoog zonder het kleinste verzet te gebruiken. Dat gebruik ik pas in stukken op de Somagne en de Wannaranval waar de stijgingspercentages 15% en hoger zijn. De Wanneranval is een hele pittige klim, waar ik in de beklimming Cormé voorbij rijdt. De wetenschap dat niet lang na de klim een nieuwe rvitailleringspost is, maakt de inspanning niet kleiner, maar wel beter draaglijk. Boven aan de klim kun je je medefietsers zwoegend door het land zien beulen.

De verzorging in deze tocht is uitstekend geregeld. Er is veel verkrijgbaar, zowel eten als drinken. Gelukkig is er niet alleen Isostar, waar mijn maag altijd tegen protesteert, maar ook AA Sportwater. Bij elke post mag ik twee flesjes hiervan meenemen.
Bij deze tweede post is een heerlijke berm met een opstaande rand waar je zittend van het zonnetje kunt genieten. Dat doe ik dan ook uitgebreid, want de benen zijn niet super vandaag, dus die moeten hun rust wel hebben. Cormé komt even aanwippen, maar kiest voor een kortere break.

Deze streek is een geliefde trainingsomgeving voor professionals. Tijdens mijn pauze komen Laurens ten Dam en Bram Tankink langs. Zichtbaar geërgerd, vooral Ten Dam, door al die gewone fietsers die hier de weg versperren. Met een grote vloek rijdt hij langs de post. Ik vraag me af of hij beseft dat topsport alleen maar kan gedijen bij de gratie van breedtesport. Blijkbaar niet.

Ik ga weer verder. Nu komt het echte werk. De eerstkomende klim is dan wel niet zo lang, maar belachelijk stijl.

Op deze klim zijn grof gezegd drie soorten fietsers:
De bikkels, waar Meike toe behoort, die de hele klim op de fiets blijven en 'gewoon' fietsend boven komen;
De halfways, die halverwege de klim een pauze nemen om op adem te komen, maar wel de hele klim fietsen en;
De wandelaars, die de klim niet helemaal aankunnen en een deel van de klim lopen (overigens niets om je voor te schamen).

Ik behoor tot de tweede categorie. Met alles wat in mij zit fiets ik tot het tussenpunt. Mijn lichaam protetseert en kraakt en piept, maar ik wil niet toegeven aan de haast ombedwingbare neiging tot afstappen. In de klim trek ik aan mijn stuur en stamp op de pedalen. De klim is zo stijl dat ik bij het trekken aan mijn stuur regelmatig mijn voorwiel van de weg aftrek waardoor ik het gevoel heb achterover te kunnen vallen. Dit is echt niet leuk!
Op het punt halverwege kijk ik naar beneden en vind het toch wel stoer dat ik fietsend tot hier ben gekomen.

Even later verlaat ik het rustpunt en het is nog een stukje net zo stijl, maar het vlakt al vrij snel uit en ik bereik fietsend de top van de helling. Na een korte afdaling zijn we weer aan de voet van de helling en even kijk ik nog om naar deze puist voor ik het dorp uit fiets.
Dit soort klimmen zijn wel een aanslag op je gestel. Inmiddels voel ik in mijn hele lichaam spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Ik probeer wat te herstellen, maar daar is deze tocht niet echt geschikt voor. Al snel na de Hézalles komen de La Gleize en de Vecquée, die qua objectieve zwaarte te vergelijken zijn met eerdere beklimmingen van de dag, maar toch heel anders aanvoelen.
En aan het begin van de tocht waardeerde ik nog de mededelingen op de top van elke klim. Daar staat namelijk aangegeven hoeveel kilometer het nog is naar de volgende klim, maar het steeds maar doorstijgen na zo'n mededeling wordt nu wel heel frustrerend.
Gelukkig overwin ik ook deze frustratie en kan ik even later genieten van het zonnetje bij verzorgingspost drie. Niet al te lang, want ik wil niet al te laat op het eindpunt zijn.

Na deze post is het een kilometer of vijftien naar de Redoute. Het wil maar niet vlak worden en mijn benen willen maar niet lekker aan gaan voelen. De Redoute ben ik twee weken terug fietsend opgekomen, maar na de inspanningen van vandaag vrees ik het ergste. We draaien op een ander, hoger, punt de klim op. Dat hogere lijkt prettig, maar op deze manier begin je direct op het stijlste gedeelte. Als mijn benen konden praten hadden ze mij uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk was. Als mijn rug had kunnen kijken, hadden haar blikken ongetwijfeld vuurgespuugd en als mijn ribben handen hadden had ik van daar klappen gekregen. Kortom, mijn hele lichaan protesteert en wil niet meer.
Na het eerste stijle stuk neem ik dan ook even rust, neem een foto, slurp een gelletje naar binnen. Tijdens mijn korte pauze komt de pechwagen langs en de bestuurder vraagt of er wat met mijn  fiets aan de hand is. Cynisch antwoord ik dat het niet gaat om mijn fiets, maar om mij. Hij deelt mij mee dat er even later een busje zal komen om de opgevers op te halen. Maar ik maak hem duidelijkd at ik dat busje niet nodig heb. Na dit korte intermezzo ploet ik fietsend naar de top van de Redoute.

Het lijkt alsof het ergste geweest is en dat is feitelijk gezien ook wel zo, maar je kunt je lichaam niet ongestraft op deze manier behandelen. De laatste dertig kilometer tot aan de finish worden dus per definitie zwaar.
Als ik bij de laatste controlepost aankom zijn ze daar al aan het opruimen. Ik besluit alleen water van de tafel af te halen en snel weer verder te gaan.

Aan het einde is nog één heuvel die met 18% nog enige importantie heeft. Maar door de lengte en het gemiddelde stijgingspercentage van 4.2% lijkt hij goed te doen. Dus niet! Lange stijle stukken worden afgewisseld met vrijwel vlakke en som dalende stukken en in deze klim denk je een paar keer dat je er bent, maar wordt dan toch verrast door weer een stijl stuk. De benen zijn leeg en op deze klim ga ik twee keer van de fiets om te lopen. Na enkele tientallen meters lopen besef ik het nutteloze hiervan en fiets na wat rust toch maar weer verder. Volledig gesloopt kom ik boven aan deze laatste benenbreker en heb even later de finish in zicht.

In de hal zit het groepje Berto nog wat te drinken. Meike is nooit meer terug gezien en Ton is al naar de B&B. We praten wat na en verbazen ons allemaal over het gemak waarmee Meike omhoog en van iedereen wegfietst: big respect! Ik drink nog wat en een klein uurtje later pak ik mijn fiets om naar de B&B te fietsen. Wonderbaarlijk genoeg ben ik al weer behoorlijk hersteld zodat dit laatste stuk, ondanks een vervelende klim vrij goed gaat.

In het mooie huis hoor ik van Ton dat hij het ook zeer zwaar heeft gehad. Meike beaamt dat twee dagen later ook.

Overzicht Route

Km		Naam	Lengte(m)	Gemiddeld (%)	Maximaal(%)
0		Country Hall Ethias Liège
6		Le Sartay	4000	4.6	8
23		CÔte de Frappoint	2300	6.7	12
28		CÔte de Banneux	1500	4.1	7
37		CÔte de la Reid	1200	5.8	9
38		Bevoorrading
44		CÔte de Creppe	2000	5.4	10
50		CÔte du Rosier	2000	5.5	8
53		CÔte de Neuville	3700	4.3	13
65		CÔte de Somagne	2600	8.5	15
73		Wanneranval	1400	9.1	16
75		Bevoorrading
80		CÔte de Hezalles	1000	12	23
80		CÔte de la Gleize	2800	4.6	8
88		CÔte de la Vecquée	3100	5.9	8
96		Bevoorrading
102		CÔte de la Redoute	1100	9.8	20
122		CÔte du Hornay	1300	6.3	8
130		Bevoorrading
131		CÔte des Forges	2100	6	10
139		CÔte de la Roche aux Facon	4500	4.2	18
147		Finish

 

175 kilometer, 3215 hoogtemeters