Weer een zaterdag de wekker om 6 uur, maar deze keer lig ik in bed in het plaatsje Winde in Drenthe. Ik hijs me uit mijn bed, doe me ochtendritueel en schuif aan aan de ontbijttafel, waar mijn fietsvrienden voor de dag al aan het ontbijt begonnen zijn. Wat broodjes en twee koppen koffie later ben ik er klaar voor.

We stappen in de auto en gaan op weg naar de start, het TT-circuit van Assen. We zijn vandaag niet de enigen, er zijn meer dan 10.000 deelnemers, dus de laatste twee kilometer naar het circuit duurt net zo lang als de eerste twintig. Geen stress, gewoon doorrijden.
Na wat moeilijkheden tijdens het ritsen (nog steeds met de auto) waar ene Tommy Tynaarlo de gedachte heeft dat een auto eerder het verschil kan zijn tussen wel en niet finishen, zetten we de auto neer op het soppige grasland dat vandaag dienst doet als parkeerterrein.

De fietsen van de auto en we kunnen van start. Het is nog wat vochtig, dus met het jasje aan rijden we eerst twee rondjes op het circuit van Assen. Aan de finish worden we gefilmd alsof we ware professionals zijn. Ik speel daar op in, door op de finishlijn mijn sponsor te laten zien.

Voor we het circuit af zijn, is het al weer droog en we stoppen even langs de kant om de jasjes uit de doen. Nu zijn we echt klaar voor 120 km langs onbekende dorpen, gehuchten en negorijen.

Kees en Ton nemen de kop. Met de wind schuin tegen vinden we al snel een tempo dat door vele anderen te volgen is. De sfeer in de groep is goed en de aansluiters rijden niet alleen maar mee, maar maken ook af en toe een praatje. Hoewel ze soms wat moeilijk te verstaan zijn, is het altijd leuk om met medefietsers uit andere regio's van gedachten te wisselen.

We beginnen trek te krijgen in koffie, maar we passeren geen gelegenheid om onze wens te vervullen. Maar na een uurtje of twee koersen rijden we Westerbork binnen. Het hele dorp lijkt uitgelopen en de verzorging wordt gedaan in echte Drentse klederdracht. Aan het eind van de schijnbaar eindeloze rij kramen heb ik twee krentenbollen en een flesje AA weggewerkt en kan ik er weer even tegenaan.
Westerbork is een leuk dorp, maar door de drukte moeten we door het dorp lopen en passeren we de eerste filmcamera ook vrijwel stilstaand.
Westerbork staat op zijn kop; de Vuelta is in Drenthe. Dat kun je natuurlijk alleen maar voor elkaar krijgen als je groot denkt!

We besluiten in het dorpje Grollo koffie te drinken. We nestelen ons op een terras en moeten lang wachten. Als ik de bediening wil helpen door binnen zelf de koffie te halen wordt mij verstaan gegeven dat ik alleen maarlastig ben en dat ik maar moet wachten. Dat hebben we lang genoeg gedaan, dus we stappen op en gaan ongedrenkt verder.
We zijn nog niet op weg of we worden getroffen door een bui. Beschut onder de bomen wachten we de hevige maar korte bui af en gaan zodra het een beetje droog is snel verder.
Na Grollo rijden we door Ballo en we verwachten dat het volgende dorpje Lullo zal heten, maar dat heet gewoon Loon.
De eerste plaats van enige betekenis is Tynaarlo en we stoppen bij het café. Hoewel het hier ook niet echt snel gaat worden we hier in ieder geval vriendelijk geholpen en zitten we onder een afdak, wat onze redding blijkt bij de volgende stortbui. Tijdens de neergutsende regen wordt even verderop een Duitser afgespoten die waarschijnlijk dacht dat hij een waterfiets reed, want het kroos zat in zijn racebroek.

Het klaart al snel weer op en we genieten van het mooie Drentse landschap. Bij Eelde worden we weer verzorgd en, hoewel niet in klederdracht, is ook hier de ontvangst bijzonder hartelijk. Het parkoers draait, de wind voelt nu anders aan en het tempo zakt door de tegenwind iets.

Als door een wesp getroffen schieten Kees en Hans ons opeens voorbij. Over het stuur gebogen volgen ze een paar vrouwenbillen die doodstil op het zadel zitten. Ton en ik twijfelen niet lang en zetten ook aan. Als Ton bij Hans aansluit laat Kees zich zakken. Ik wacht hem op en we rijden even samen op. Hans en Ton lijken ons niet te missen en als Ron bij Kees en mij aansluit fiets ik weg om Ton en Hans terug te halen.
Dat zeg ik wel heel stoer, maar nadat ik de eerste groep voorbijrijd gaapt er een groot, slechts met tegenwind gevuld gat tussen mij en de volgende groep.
Tegen de wind in jaag ik mijn hartslag voor het eerst die dag op tot ik bij de volgende groep aansluit. Twee groepen verder zie ik Ton en Hans op kop van een groep rijden. Ik sluit aan bij een groepje dat het asfalt van de onderlaag probeert af te trappen en rijd in hun kielzog mee naar de volgende groep. Nog maar één groep te gaan.
Diep ademhalen en dan de laatste stoot. Ik blijf hangen tussen twee groepen, maar inmiddels hebben Ton en hans hun tempo iets laten zakken waardoor ik toch aansluit. Ik heb weer eens gemerkt dat boven de 35 met wind tegen niet mijn grootste hobby is, en zeker niet een kilometer of vijf lang!

We wachten tot Kees en Ron weer bijzijn en rijden verder door de dorpjes. In Bunne staat Fabienne, de vrouw van Hans en supporter van de dag, ons aan te moedigen. Hierna sluiten we aan bij een grote groep. De vermoeidheid in die groep is merkbaar en het tempo verre van constant. We kiezen dan ook ons eigen tempo en zo fietsen we, omgeven door medefietsers, de laatste kilometers terug naar het circuit.

We halen ons medaille op en fietsen naar de auto om ons te verkleden. Onderweg halen we nog wat zoenen bij een rondemiss en vlak voor we bij de auto zijn breekt de hemel open. We wachten de stortbui in de auto af, kleden ons om en gaan terug naar de aankomsthal voor wat fris en wat eten. Hierna gaan we naar de tribune en bekijken het begin van de proloog.

Tegen zessen verlaten we het circuit en sluiten deze enerverende dag af met een overheerlijke koolhydraatrijke wokmaaltijd.