V.l.n.r. Theo, Elliot, Dave, Mirjam, Ton, Stephan, Meike,
Kirsten, Hermien, Katja, Nicole, Jan, Peter

De wegen naar Huissen waren behoorlijk druk, dus pas tegen half tien is ons team compleet. We poseren voor de teamfoto en sluiten achteraan in een lange rij fietsers. Het is vandaag de dag van de Ride for the Roses, een fietstocht waarvan de opbrengst bestemd is voor het Koninging Wilhelmina Fonds.
We hebben ingeschreven met een team van het Amstelveen College. Zeven docenten en zes vrienden en/of vriendinnen hebben zich speciaal voor vandaag in de rose outfit gehesen. Een kleur waarmee we vandaag in ieder geval zullen opvallen.

We kijken met zijn allen nogal op als Dave verschijnt. Hij zit niet op een gewone racefiets, maar heeft gekozen voor een mountain bike. Als je daarbij de iets te kleine helm neemt is hij, in ieder geval van ons team, de meest bijzondere verschijning van de dag.

Langzaam schuiven we voetje voor voetje de veilinghal binnen. Halverwege kunnen we op onze fiets stappen en langzaam naar de uitgang rijden. Onderweg neem ik nog een blikje Red Bull aan en dan rijden we naar buiten.
Op de eerste hoek worden we uitgeluid door een dweilorkest en veel toeschouwers. Vanuit het peloton wordt het publiek aangezet tot de eerste wave. En dan trekt het peloton zich langzaam op gang. Al snel verandert het langzaam in snel en ik kijk een beetje om me heen of iedereen kan volgen. De zorgen gelden Dave, maar hij komt als een razende voorbij.

Nadat we Huissen door zijn gereden draaien we de speciaal voor dit evenement afgezette snelweg op. We rijden onder borden door die je normaliter vanuit deze positie alleen in de auto ziet. Een euforisch gevoel maakt zich meester van de groep. Na de brug over de Rijn zijn we Dave kwijt. Stephan en ik laten ons zakken en het duurt behoorlijk lang voor Dave aan ons achterwiel zit. Hij zegt dat hij zijn eigen tempo wil rijden en maant ons tot spoed. We rijden nog even samen, en praten over de Ride als evenement. Volgens Dave, die een oom met de ziekte heeft, is het maar raar dat er op deze manier geld ingezameld moet worden (er zou toch voldoende financiering moeten zijn), maar Stephan zegt, dat het slechts één van de vele manieren is, net zoals bijvoorbeeld het collecteren dat hij doet in zijn eigen buurtje.

Even later besluiten we op jacht te gaan naar de rest van ons team. De rose shirts zijn al vanaf ver herkenbaar. We moeten vele groepjes passeren en er is niet altijd voldoende ruimte. Maar toch vinden we onze weg in deze melee van onervaen fietsers. Aan de voet van de eerste beklimming van de dag sluiten we achteraan. Ik heb geen enkele tijd om te herstellen en moet in de klim al gauw lossen. De fanatieke sportdocenten in de groep voeren het tempo bergop aan en ik zie ze langzaam verdwijnen. Op de top neem ik even de tjd om fietsend te herstellen om vervolgens de achtervolging in te zetten. Ik haal Mirjam in, maar zie geen andere teamleden. Acht kilometer achtervolging, waarbij de snelheid nauwelijks onder de veertig komt, heb ik nodig en dan sluit ik achteraan.
Het parkoers is nu voor lang tijd vrij vlak en ieder rijdt zijn eigen tempo. Hierdoor breekt ons team in twee. Later horen we dat de tweede groep door pech getroffen is en dat Mirjam na twee lekke banden verder met de bus moest.

Ik rijd lange tijd op met Stefan en Nicole. Vooral Nicole heeft het prima naar haar zin.

De kilometers gaan voor veel fietsers tellen, de vermoeidheid slaat toe en de concentratie wordt minder. Gevolg: valpartijen. Onderweg is het dan ook veel remmen en langzaam doorgaan. Her en der ligt een fietser in de berm.

Halverwege moeten we de Grebbeberg op. In het verleden een hele klim, maar nu fiets ik vrij soepel naar boven, al wordt ik ingehaald door Jan, Peter, Meike en Katja. In de afdaling haal ik deze snel bij en langere tijd rijden we min of meer bij elkaar in het peloton. Af en toe zien we het rose van Stephan en Nicole in de verte schitteren.

Op zo'n tachtig kilometer rijd ik naar voren in een poging Stephan en Nicole bij te halen. Een snelle achtervolging (met snelheden van boven de 45 per uur), waar ik de kleine gaatjes in het peloton wel moet benutten is nodig om ze op kilometer vijfentachtig in te halen. We besluiten tot een hergroepering en parkeren onze fietsen op een mooie plek langs de kant. Langzaam komen onze teamgenoten aan en als we weer compleet gaan, gaan we gezamenlijk verder.

We rijden vanaf nu een tempo dat iedereen kan volgen en het is genieten voor de laatste vijfentwintig kilometer.

We hebben weer wat meer tijd om om ons heen te kijken en het publiek te bespelen. Als we gewoon langs fietsen krijgen we applaus, maar als we zelf de wave inzetten krijgen we gejuich en een wave terug. Dat is natuurlijk veel leuker en ik kan het niet laten om regelmatig los van mijn fiets (met mijn handen dan) te komen om de wave aan te zetten. Niet iedereen in het peloton kan dat waarderen, maar dan moeten ze maar ergens anders gaan fietsen.

We rijden constant aan de linkerkant van de weg, want daar is ruimte om te passeren. De rose shirts trekken echt de aandacht, zowel van medefietsers als van publiek.

Bij Huissen denken we er te zijn, maar we maken nog een lusje en rijden zo vijftien kilometer meer dan dat de meeste van ons hadden verwacht. Maar die paar kilometer meer of minder kunnen de pret niet drukken. We genieten allemaal van de entourage en rijden even later tevreden het veilingterrein weer op. Hopelijk is dit eerste optreden van het Team Amstelveen College het begin van een nieuwe traditie.

Voor mezelf? Ik heb volgens mij nog nooit zo goed gefietst als vandaag. De snelheden die ik haalde, heb ik wel eerder gehaald, maar volgens mij nog nooit zo lang achter elkaar. Dat geeft echt een goed gevoel.