Al voor kwart voor zeven komt iets rose mijn tuin binnensluipen. Het is Ton die me op komt halen voor de uitdaging van de dag. We drinken eerst wat koffie en stappen dan op de fiets. We beginnen rustig aan, want we hebben vandaag zo'n 200 km voor de boeg.
Tegen achten komen we aan in het Olympisch stadion waar Ron al op ons staat te wachten. We vertekken met de groep van kwart over zeven en zoeken een plekje in de grote groep. Een nadeel van in een groep rijden is dat je niet meer op de bordjes let en dus makelijk verkeerd rijdt. Zo ook vandaag. Vlakbij Schiphol-Oost zijn we de pijlen kwijt. Iedereen staat een beetje verdwaasd om zich heen te kijken, maar gelukkig ken ik de weg. Ik kies de voor mij bekende weg naar Ouderkerk waar we weer op de route zitten.
We rijden in wat groepen mee, maar het tempo ligt, ondanks dat het hoog is, voor ons vandaag iets te laag. Eerst demareert Ton zonder iets te zeggen uit de groep vandaan. Een ziedende achtervolging door de smalle straten van Vinkeveen is het gevolg. Later blijkt hij alleen maar aan te hebben willen sluiten bij een groep voor ons, maar dat wel zonder iets te zeggen.
Als we even later in de polder rijden neem ik revanche, Ik zie een klein gaatje en spring erin. Ton en Ron volgen. Een beetje een jammer-actie want we kunnen geen plek meer vinden in de groep waardoor we onze eigen groep moeten vormen. Natuurlijk wij weer op kop.
Als we door willen trekken naar een volgend groepje worden we tegengehouden door een verkeersregelaar die verkeer staat te regelen voor een tijdrit die hier ook bezig is. Hierdoor is het gat naar de groep voor ons te groot geworden en zweven we een beetje in het luchtledige. De volgende stoere fietsers knallen ons voorbij en we nestelen ons in hun wiel. Door de parkoerskennis in de Woerdense Verlaat sluiten we op de brug naar de Meije bij de groep voor ons aan.
Tegen achten komen we aan in het Olympisch stadion waar Ron al op ons staat te wachten. We vertekken met de groep van kwart over zeven en zoeken een plekje in de grote groep. Een nadeel van in een groep rijden is dat je niet meer op de bordjes let en dus makelijk verkeerd rijdt. Zo ook vandaag. Vlakbij Schiphol-Oost zijn we de pijlen kwijt. Iedereen staat een beetje verdwaasd om zich heen te kijken, maar gelukkig ken ik de weg. Ik kies de voor mij bekende weg naar Ouderkerk waar we weer op de route zitten.
We rijden in wat groepen mee, maar het tempo ligt, ondanks dat het hoog is, voor ons vandaag iets te laag. Eerst demareert Ton zonder iets te zeggen uit de groep vandaan. Een ziedende achtervolging door de smalle straten van Vinkeveen is het gevolg. Later blijkt hij alleen maar aan te hebben willen sluiten bij een groep voor ons, maar dat wel zonder iets te zeggen.
Als we even later in de polder rijden neem ik revanche, Ik zie een klein gaatje en spring erin. Ton en Ron volgen. Een beetje een jammer-actie want we kunnen geen plek meer vinden in de groep waardoor we onze eigen groep moeten vormen. Natuurlijk wij weer op kop.
Als we door willen trekken naar een volgend groepje worden we tegengehouden door een verkeersregelaar die verkeer staat te regelen voor een tijdrit die hier ook bezig is. Hierdoor is het gat naar de groep voor ons te groot geworden en zweven we een beetje in het luchtledige. De volgende stoere fietsers knallen ons voorbij en we nestelen ons in hun wiel. Door de parkoerskennis in de Woerdense Verlaat sluiten we op de brug naar de Meije bij de groep voor ons aan.
Hier zijn twee groepen samengekomen en we kiezen het wiel van de voorste groep. Om het gat dicht te rijden moeten we veertig trappen en als we aansluiten blijkt het tempo van de groep rond de 38 per uur te liggen.
Na een tijdje stoempen vind ik het mooi en we besluiten ons eigen tempo te rijden. Tijdens een sanitaire stop (voor Ton natuurlijk) bel ik Sandra om te vragen of we welkom zijn en als we via Zwammerdam en Langeraar Ter Aar aandoen kiezen we de weg naar onze woonkamer voor de koffie.
Als we even later opstappen heb ik het koud. Maar gelukkig rijden we een tempo waarmee we snel warm worden. Maar helaas moeten we, als we bijna warm zijn, weer stoppen voor de ravitailleringspost. Een banaantje en een dubbelfris(nooit meer doen!) later kiezen we weer de weg door de polder. In Leimuiden raken we Ron even kwijt omdat we kiezen voor het betere wegdek, maar nog voor de N207 zijn we weer samen.
De wind is een stuk sterker dan vanochtend, De regen doet af en toe even vervelend. En zo zwoegen we door het polderlandschap naar Zwaanshoek. Nog een naar stukje vol op de wind en dan genieten we in Bennebroek een beetje van de luwte van het dorp.
Een jonge automobilist laat zien hoe het niet moet en is zwaar verontwaardigd dat wij hem storen in zijn bijzondere verrichting (keren). Een ware woordenwisseling ontstaat. Er wordt over en weer gescholden. De bestuurder stapt kwaad uit de auto om op de vuist te gaan, maar trekt zich weer terug als hij ziet dat wij met zeven zijn. Zijn vriendin blijft stoďcijns zitteen, ook als wij de bijrijdersdeur opentrekken (ze zal het wel gewend zijn). Gefrustreerd druipt de chauffeur uiteindelijk af en trekken wij ons weer moeizaam op gang.
Ik word gebeld door een klant en kilometers lang rijd ik met de telefoon aan mijn oor. Nog voor Overveen breek ik het gesprek af om mij klaar te maken voor de beklimming van het Kopje. Voor ik het weet ben ik boven, een stuk sneller dan vorig jaar. Ik ga de afdaling vol in, maar krijg de schrik van mij leven als ik tijdens ghet bijremmen mijn achterwiel voel schuiven. Ik moet nog een keer vol in de remmen met hetzelfde gevolg. Ik besluit het verder rustig aan te doen., De fietser achter mij haalt mij in en zegt ook geschrokken te zijn, want hij zag mijn achterwiel minstens 5 centimeter wegschuiven.
Beneden aan het kopje staat Ton te wachten en we rijden, deze keer zonder te verdwalen (misschien spelen de pijlen hierbij een rol), via Santpoort naar het Noordzeekanaal. Nog even wat voeding en een Aquarius voor het lijf en dan de laatste 25 km naar Amsterdam.
Vorig jaar was dit stuk een martelgang met de wind op kop, maar dit jaar is de wind ons hier gunstig gezind. De laatste kilometers zijn met de wind mee. Door Spaarnwoude rijden we constant zo'n 38 in het uur.
Langs de ringvaart worden we ingehaald door een mountainbiker. Hij trekt de groep in gang. Met een sbelheid van ruim boven de 40 hebben we geen tijd om van de bootjes te genieten. We waaieren een keer over de weg uit als een automobilist onze snelheid verkeerd inschat bij het uitparkeren en vrij onhandig de weg opdraait.
Voor we het weten rijden we Amsterdam binnen. Nog wat draaien en keren en dan om het stadion heen. Ton's moeder en zus staan op ons te wachten en leggen onze glorieuze binnenkomst vast op de gevoelige plaat.
Na een tijdje stoempen vind ik het mooi en we besluiten ons eigen tempo te rijden. Tijdens een sanitaire stop (voor Ton natuurlijk) bel ik Sandra om te vragen of we welkom zijn en als we via Zwammerdam en Langeraar Ter Aar aandoen kiezen we de weg naar onze woonkamer voor de koffie.
Als we even later opstappen heb ik het koud. Maar gelukkig rijden we een tempo waarmee we snel warm worden. Maar helaas moeten we, als we bijna warm zijn, weer stoppen voor de ravitailleringspost. Een banaantje en een dubbelfris(nooit meer doen!) later kiezen we weer de weg door de polder. In Leimuiden raken we Ron even kwijt omdat we kiezen voor het betere wegdek, maar nog voor de N207 zijn we weer samen.
De wind is een stuk sterker dan vanochtend, De regen doet af en toe even vervelend. En zo zwoegen we door het polderlandschap naar Zwaanshoek. Nog een naar stukje vol op de wind en dan genieten we in Bennebroek een beetje van de luwte van het dorp.
Een jonge automobilist laat zien hoe het niet moet en is zwaar verontwaardigd dat wij hem storen in zijn bijzondere verrichting (keren). Een ware woordenwisseling ontstaat. Er wordt over en weer gescholden. De bestuurder stapt kwaad uit de auto om op de vuist te gaan, maar trekt zich weer terug als hij ziet dat wij met zeven zijn. Zijn vriendin blijft stoďcijns zitteen, ook als wij de bijrijdersdeur opentrekken (ze zal het wel gewend zijn). Gefrustreerd druipt de chauffeur uiteindelijk af en trekken wij ons weer moeizaam op gang.
Ik word gebeld door een klant en kilometers lang rijd ik met de telefoon aan mijn oor. Nog voor Overveen breek ik het gesprek af om mij klaar te maken voor de beklimming van het Kopje. Voor ik het weet ben ik boven, een stuk sneller dan vorig jaar. Ik ga de afdaling vol in, maar krijg de schrik van mij leven als ik tijdens ghet bijremmen mijn achterwiel voel schuiven. Ik moet nog een keer vol in de remmen met hetzelfde gevolg. Ik besluit het verder rustig aan te doen., De fietser achter mij haalt mij in en zegt ook geschrokken te zijn, want hij zag mijn achterwiel minstens 5 centimeter wegschuiven.
Beneden aan het kopje staat Ton te wachten en we rijden, deze keer zonder te verdwalen (misschien spelen de pijlen hierbij een rol), via Santpoort naar het Noordzeekanaal. Nog even wat voeding en een Aquarius voor het lijf en dan de laatste 25 km naar Amsterdam.
Vorig jaar was dit stuk een martelgang met de wind op kop, maar dit jaar is de wind ons hier gunstig gezind. De laatste kilometers zijn met de wind mee. Door Spaarnwoude rijden we constant zo'n 38 in het uur.
Langs de ringvaart worden we ingehaald door een mountainbiker. Hij trekt de groep in gang. Met een sbelheid van ruim boven de 40 hebben we geen tijd om van de bootjes te genieten. We waaieren een keer over de weg uit als een automobilist onze snelheid verkeerd inschat bij het uitparkeren en vrij onhandig de weg opdraait.
Voor we het weten rijden we Amsterdam binnen. Nog wat draaien en keren en dan om het stadion heen. Ton's moeder en zus staan op ons te wachten en leggen onze glorieuze binnenkomst vast op de gevoelige plaat.
In het stadion is het nat en ik weet van de voige aankomst welke gevolgen dat voor de atletiekbaan heeft. Niet sprinten dus. Maar als ik uit de bocht kom kan ik het toch niet laten. Ik hoor Ton quasi verontwaardigd sputteren voor hij achter mij aan komt.
Voorbij de finish leveren we onze bikechip in, ontvangen een herinneringsbidon en poseren voor de foto voor we wat te drinken halen.
En dan alleen nog maar naar huis. De verwachting is dat we wind mee hebben, maar al snel blijkt dat de wind van opzij komt met venijnige stukken tegenwind. Ik word hier echt chagrijnig van. Ik heb het in De Kwakel dan ook helemaal gehad. Ik wil niet meer! Mijn rechterbeen heeft geen enkel benul meer dat mijn linkerbeen ook meetrapt en vice versa. Het gevolg is dat beide benen als opgeblazen zandzakken aanvoelen. Ton lacht zich een bult. Hij fietst op zijn gemak naast mij en geniet van mijn lijden.
De laatste vier kilometer gaan wel weer. De kilometerteller komt weer boven de dertig. Volldig uitgepierd kom ik thuis aan. Ik gooi nog net niet mijn fiets van me af, maar ben op dit moment niet echt blij met mijn Focus.
De laatste vier kilometer gaan wel weer. De kilometerteller komt weer boven de dertig. Volldig uitgepierd kom ik thuis aan. Ik gooi nog net niet mijn fiets van me af, maar ben op dit moment niet echt blij met mijn Focus.
Notice: Undefined variable: tothm in /home/yourblog18/domains/yourblogging.nl/public_html/contentnw.php on line 132
Ter Aar
Nieuwveen De KWakel Amstelveen Amsterdam Amstelveen Ouderkerk aan de Amstel Stokkelaarsbrug Waver Vinkeveen Nieuwer ter Aa Woerdense Verlaat MEije Zwammerdam Aarlanderveen Ter Aar Langeraar Rijnsaterwoude Leimuiden Rijsenhout Zwaanshoek Bennebroek Aerdenhout Overveen Bloemendaal Santpoort Spaarndam Zwanenburg Lijnden Badhoevedorp Amsterdam Amstelveen De Kwakel Nieuwveen Ter Aar