Met een sombere blik kijk ik uit het raam van mijn hotelkamer. Het uitzicht is nihil, ik kijk uit over een dakje. Maar op dat dakje zie ik de plassen zich vullen met nieuwe regendruppels. Het regent dus, en dat zal vandaag niet ophouden.

Met zwiepende ruitenwissers rijd ik vanaf Venlo naar Arcen. Ik zet mijn auto op de parkeerplaats en probeer me onder de klep van mijn laadruimte zo droog mogelijk om te kleden. Dat lukt niet helemaal. Het eerste vocht hecht zich hier al vast aan mijn kleding en aan mijn lichaam. Bij de start schuil ik even onder een partytent om mijn cadanssensor met mijn fietscomputer te synchroniseren. Een vader en een zoon uit de buurt van Oldenzaal staan hier ook. De vader is megapositief, want die ziet wat lichte lucht, dus minder regen, in de verte. Als die lucht niet echt dichter bijkomt gaan vader en zoon op pad. Ik volg even later, bij de echte start even opgehouden door een ronde-miss die alle renners, dus ook mij, succes wenst.
Het arme kind staat hier maar op de vochtige ondergrond. Haar schoentjes zijn al doorweekt, haar sokjes grijs van de modder en haar enkels blauw van de kou. En toch is zij vrolijk en lacht naar iedere man.

Regen is natuurlijk net leuk, maar natter dan nat kan je niet worden. En zoals ieder nadeel zijn voordeel heeft, heeft regen dat ook. Er zit meer zuurstof in de lucht. Niet dat ik daar echt veel van merk, maar op de één of andere manier beurt de gedacht mij op. Er staat niet veel wind, ik rijd lekker door, maar zie weinig mededeelnemers. Of ze zijn er niet, of ze zijn allemaal vroeger vertrokken voor de langere afstanden.
Ik rijd de grens over en begeef me met mijn fiets op Duits grondgebied. Een grap ligt hier voor de hand, spookt ook door mijn hoofd, maar ik maak hem niet. Ik rijd lekker door en na 30 km is de eerste stop in het plaatsje Straelen. Ook hier zijn niet echt heel veel deelnemers. Zou de regen dan toch potentiële fietsers thuis hebben gehouden?

Na een korte stop, een koek en een stuk sinaasappel, ga ik weer verder.  Als ik het dorp uitfiets besef ik nog niet dat ik het komende uur niet door woningen omzoomd zal fietsen. Ik fiets door een groen landschap, dat ongetwijfeld prachtig is. De regen maakt het echter wat triest, wat somber en door de druppels, die mijn ogen teisteren, is het zicht ook niet echt florissant. Jammer van de tocht, maar het heeft weinig invloed op het fietsplezier.
Op een gegeven moment zie ik wat roze voor mij rijden. Als ik dichterbij kom herken ik al snel de kleding van leontien.nl, een voormalig vrouwen fietsteam. Ik rijd even met de dame in de kleding op, maar ga gauw weer door in mijn eigen tempo. Later zie ik haar weer, omdat ik even verkeerd ben gereden en zo tijd heb verloren op de route. Ik besef mij dat de vorige keer dat ik vrouwen in deze kledij heb zien fietsen lang geleden is. Maar ook dat dat toen de huidige wereldkampioene, Chantal Blaak, was. Misschien een opsteker voor de huidige leontien-kleding-draagster, maar als ik sneller fiets dan zij, lijkt de kans dat deze later wereldkampioene wordt niet zo groot.

Na ongeveer 60 km is er weer een stop. Iedereen probeert de regen te vermijden door onder het marktkraampje samen te klitten. Ik doe daar aan mee, maar eigenlijk slaat het nergens op, want ik ben toch al kletsnat. Ik kijk om me heen en kom tot de conclusie dat we er hier allemaal niet op ons voordeligst uitzien. De regen heeft ons gedegradeerd tot ons slechtste zelfbeeld. Gelukkig kunnen we er met elkaar om lachen en beseffen dat dat vanavond na een douche of warm bad weer helemaal over is.

 

Vlak na de tweede ravitaillering is er een aftakking voor de 95 km. Als ik na een paar kilometer weer op de route van de langste afstanden kom, wordt het langzaam iets drukker. In Venlo sluit iemand uit de buurt van Zwolle bij mij aan. Hij blijft een kilometer of tien gezellig pratend bij mij rijden, maar moet dan zijn energie opgebruiken en spurt bij mij weg. De laatste tien kilometer zijn met lichte tegenwind, die de regen toch iets anders doen aanvoelen.
Voor we weer in Arcen komen moeten we de maas over. Ik kom aanrijden bij de veerpont en zie de slagboom naar beneden gaan. Als ik in mijn remmen knijp zie ik dat de slagbomen weer omhoog gaan en dus rijd ik met een dankbaar gebaar naar de kapitein de schuit op.
Aan de andere kant van de Maas rijd ik in een paar kilometer naar de finish, waar ik wordt opgewacht door een speaker en een ronde-miss met een medaille. Er wordt me een Hertog Jan aangeboden, maar ik kies voor cola. Als ik die even later sta op te drinken, loijkt het wel of het even droog is. Gelukkig lijkt het alleen, en regent het alleen even heel zacht.

Bij mijn auto kleed ik mij om. Ik ben zo doorweekt dat alles wat ik nieuw aandoe direct vochtig aanvoelt, dus de kachel wat hoger in de auto om alles te drogen. Het is een lange rit naar huis. Ik beslis tijdens de rit dat ik deze toch nog een keer moet fietsen als het knap weer is, want het is zeker een mooie tocht.

De eerste zonnestralen van de dag zie ik als ik een kilometer of tien van huis ben. De wereld licht op als ik herenigd wordt mijn mijn liefje.